Ons hart verpand aan Portugal

Tijdens het schrijven van de vorige blog van Marieke kwam ik dus terug van een rondje vissen met 5 makreeltjes in de pocket.

Dat wij deze makreeltjes die avond niet zouden eten konden we geen van beiden op dat moment bevroeden. Tijdens deze vistocht op zee, een mijltje uit de rotskust van het oh zó mooie eiland Berlenga, zag ik een Portugees met een klein bootje op z’n gemakje lekker aan het vissen.
Ik ging naar hem toe en vroeg hem waar hij op viste. Hij viste nl. niet met een hengel of net, maar met een losse lijn vanuit de boot. Deze man sprak behoorlijk goed Engels en vertelde dat hij op inktvis jaagde. Dat vond hij nl. een heel lekke hapje.
Nadat hij had uitgelegd hoe en wat het allemaal werkte vroeg ik hem hoe je dan zo’n inktvis moest bereiden. Want stel je voor….
Om er niet een al te luguber verhaal van te maken sla ik de details over het slachten maar over, behalve het feit dat deze man dus werkelijk alles van de inktvis at, behalve het gebitje en de ogen.  Zelfs de zgn. inktzak beschouwde hij als een ware delicatesse.
Goed, ik kwam dus terug met de makrelen en het verhaal over de inktvisvisser en besloot zelf snel een lijntje uit te gooien met een klein kunst-octopusje.
Een klein uur later kwam de boot van de dansende Portugees een beetje te dicht bij onze boot en ik besloot het lijntje binnen te halen om te voorkomen dat zij deze wellicht aan zouden haken.
Tot mijn verbazing voelde ik een bepaalde weerstand, echter geen gespartel of rukkende bewegingen. In eerste instantie denk je dan aan zeewier of iets dergelijks. Maar wat bleek, een redelijk grote octopus had het dus blijkbaar gemunt op zijn veel kleinere nep-soortgenoot, en was met één van zijn acht tentakels aan de haak terechtgekomen. ( hij (of zij) had er overigens maar 7,5, een halve was blijkbaar in een eerdere strijd verloren gegaan). Wonder boven wonder blijf hij ook nog aan de haak hangen terwijl ik hem omhoog haalde en uit het water de boot op trok.

Eerste reactie:  Schatje,,,,, we eten vanavond octopus!  ?

Onze eerste en misschien wel laatste octopus

Toen begon het lastige gedeelte, hij moest geslacht en bereid worden.
Daar heb ik even over gedaan, maar het resultaat zag er prima uit. Na wat info via internet en later via John Broere wat advies binnen geharkt te hebben stond er een ogenschijnlijk heerlijk octopus-gerecht op tafel.

Helaas was deze zo taai geworden als kauwgom, ondanks dat de smaak goed was hebben we slechts de helft ervan opgegeten. De rest is weer teruggegaan, daar waar het vandaan gekomen is. De zee!
De fatale fout was blijkbaar dat hij blijkbaar te lang voorgekookt was alvorens deze te bakken in olie. John waarschuwde me al, maar toen was het reeds te laat.
Heel jammer, maar ondanks dat was het natuurlijk wel weer een hele bijzondere ervaring.
Isla Berlenga was al met al toch wel één van de hoogtepunten van onze reis tot dan toe.
Na drie nachten aan de mooring en het gunstige weervenster wat er aan kwam besloten we weer verder te gaan. 24 augustus ’s morgens vroeg vertrokken we richting Cascais.

Tijden deze trip kreeg ik opeens bericht terug van een goede oude bekende van mijn Blastrac tijd, Het was Pedro Ferreira, een zeer gewaardeerde klant met wie ik een zeer goede band en veel waardering voor had en heb. Dat dat gevoel wederzijds was bleek uit de reactie op mijn bericht dat we erg dichtbij zijn woonplaats (Mafra) zouden gaan komen. Het ligt slechts 20 km. van Cascais.
Tijdens de tocht gebeld en afgesproken elkaar te ontmoeten in Cascais, maar eerst even de hoek om een kaapje te ronden. We waren gelukkig gewaarschuwd door Marcel van “de Feeks” dat rondom de kaap voor Cascais de wind flink aangejaagd kon worden. De waarschuwing vergezeld van een goed advies om de rolreven een paar slagen te geven waren niet voor niets. Ruim voor we de kaap naderden trokken we de genua naar binnen en vervingen deze voor de high aspect, gereefd en wel.
De wind trok uiteindelijk aan naar 34 knopen en we gingen behoorlijk aan de wind met een lekkere vaart richting de beschutte voorhaven van Cascais waar we wilden gaan ankeren.
Een paar mijl voordat we daar aankwamen viel de wind weg, zo hard als het tekeer ging, zo weinig was er in enkele minuten van over. Maar goed, we waren er bijna. Met het verdwijnen van de wind kwam de temperatuur weer terug. We hadden al die tijd 15 a 16 grd, op zee, maar het was in no-time dik boven de 20 grd. Dus, jassen uit, zeilen inrollen en op de motor Cascais in tuffen.
Aldaar aangekomen was het toch wel weer avond geworden en voordat je dan weer helemaal geïnstalleerd bent ben je al snel weer een goed uur verder.
Dus Pedro gebeld met de vraag of hij morgen zou kunnen komen, en als ze het leuk vond, samen met zijn vrouw Amelia.
Dat vond hij prima en de volgende dag in de middag heb ik ze met Argootje opgehaald vanaf de marina van Cascais.  Het weerzien was een supermooi moment. Een dikke omhelzing, een knuffel en blije gezichten. Het grootste gedeelte van de middag zijn zij bij ons op de boot gebleven, en nadat we een klein stukje gevaren hebben omdat we ons verplaatsten moesten vanwege pontons vol met vuurwerk die op ca 30 meter van ons geplaatst waren,  zijn we met zijn allen weer naar de kant gegaan waar we op uitnodiging van Pedro en Amelia naar Lissabon zijn gereden om daar met z’n vieren een hapje te gaan eten.

Pedro and Amelia in Argootje

Alleen de reis er naartoe was al een feest. Pedro, ik wist natuurlijk al heel lang dat hij behalve een , terecht trotse Portugees, ook een wandelend geschiedenisboek en een zeer interessant én vooral geïnteresseerd persoon is. Alle historische gebouwen en de bijbehorende informatie rollen,  ogenschijnlijk zonder er over na te hoeven denken, uit zijn mond, inclusief de jaartallen en het hoe en waarom ervan.
Aangekomen in Lissabon hebben we in een typisch Portugees restaurant gegeten. Ik mocht mijn eigen visje uitzoeken. en bij elke vis die ik niet zo 123 herkende kreeg ik te horen welke het was en hoe deze bereidt wordt en wat je ervan kon verwachten. Na het eten zijn we teruggereden naar Cascais alwaar net voor onze aankomst het vuurwerkspectakel losbarstte. Pedro en Amelia zetten ons weer af bij de haven en we namen afscheid. We hadden tijdens één van de gesprekken over de boot en de reis gemeld dat ons neerhouderbeslag uit de mast gerukt was en dat we naar vervanging op zoek waren. Er liep inmiddels al een lijntje naar de mastenfabriek, maar we hadden nog steeds geen antwoord ontvangen. Pedro bood direct aan om te helpen als het nodig mocht zijn.
Een paar dagen later kwamen er moeilijke vragen over de mast, welke uitvoering het precies was en dat vergezeld van de mededeling dat het onderdeel sowieso niet verkrijgbaar is en speciaal gemaakt zou moeten worden. Alle vragen beantwoord, maar het bleef daarna stil. Ook na een paar mailtjes kregen we geen reactie. Dit was voor mij het sein om Pedro’s hulp in te roepen.
Hij twijfelde geen moment en nam contact op met zijn metaal/constructie-leverancier.
Daar konden wij de maandag ná het weekend terecht. Ik had zo goed en kwaad het kon al een technisch tekening gemaakt van het beslag. De mensen daar waren uiterst vriendelijk en behulpzaam en in onderling overleg werd een plan gemaakt over hoe het onderdeel het best nagemaakt kon worden. Ook hadden we al een tijdje een tandwiel van de davits ( Davits is het hijssysteem om Argootje achterop Argo te takelen.) kapot, er was een tandje afgebroken en daardoor onbruikbaar. Deze konden zij ook maken. Je kunt je voorstellen hoe ontzettend blij we daar mee waren! Op vrijdag was alles klaar en kwam Pedro het ’s avonds nog brengen.

Het is onbeschrijflijk hoe blij we zijn met een goede vriend als Pedro! Als hij ons niet geholpen had, had het uiteindelijk ook wel gelukt, maar nooit zo mooi, degelijk en snel. Er is een heel knap stukje vakwerk geleverd voor zowel het beslag als de perfecte kopie van het tandwiel.
We maakten eigenlijk diréct al de grap dat als de mast het ooit zou begeven , deze overeind gehouden zou worden door het nieuwe beslag. ?
Ik kon uiteraard niet wachten om het allemaal te monteren. Dat is de volgende dag gebeurd en we zijn de dag dáárna vertrokken uit Cascais.

Het hier en het nu, en onze ervaringen in Portugal maakt dat wij beiden een heel speciaal plekje in ons hart hebben gekregen voor Portugal, in het bijzonder voor de Portugezen, en met name Pedro en zijn vrouw Amelia.

Pedro enormous many thanks! you’re a true friend!!

Beautifull piece of work

In de tussentijd hebben we ons evengoed heel goed vermaakt in Cascais.
We zijn een dag met de trein naar Lissabon geweest. Waar we heerlijk de toerist uitgehangen hebben en genoten van de mooie gebouwen, het lekkere weer en de ambiance van deze prachtige stad.
Ook Cascais zelf kennen we inmiddels redelijk goed. We hebben er heel wat kilometertjes in rondgelopen en heel veel gezien. Ook hebben we daar Karin en Marco van de “Karma” leren kennen, kwamen we René en Heleen van de “Calypso” weer tegen die we eerder in A Coruña / Spanje al even kort hadden ontmoet en Rob en Peter, de broers van de Liberté.
Heel erg leuk was ook het onverwachte bezoekje van Marieke’s moeder, “Matty”.
Matty had de mogelijkheid om met nicht Monica en haar vrienden mee te reizen die bij toeval ook naar Lissabon gingen. Zij is zelf altijd ook gek op water en zeilen geweest en heeft ook een keer een hele dag op de “La Femme Trois II”meegezeild. Het zich bevinden op een zeilboot van velerlei kunnen is haar dus niet vreemd. (? ).

Ondanks dat de knietjes niet zo soepel meer zijn, (mag het? Op je 84^e) heeft ze zich kranig geweerd op de boot en hebben we allemaal genoten van de dagen dat ze bij ons aan boord was.
Zelfs een zwempartijtje in het heerlijke, maar toch nog wel wat frisse water van de Atlantische oceaan schuwde zij niet.

Pool-party in Cascais

Had ik trouwens al gemeld dat in de tussentijd 1 voor 1 onze accu’s het aan het begeven zijn?? Nee?  Oh, bij deze dan. Nét toen we aankwamen in Cascais begon het. 2 van de 6 accu’s hadden de geest gegeven en voordat we weggingen ging nr. 3 er ook aan. We hadden nog maar de helft over.
Hier begon de jacht op nieuwe accu’s.
Ook was er weer iets nieuws aan het licht gekomen, de ankerlier lekte olie, dat we dit niet eerder ontdekten kwam door het stuk vod wat eronder gestopt was om de lekkage op te vangen.
Dus hup, de bende maar uit elkaar schroeven en kijken waar de olie vandaan komt.
Het bleken volgens  verwachting de keerringen te zijn. Snel de maten opgemeten en het spul weer in elkaar gezet, we moeten tenslotte wél ons ankertje op kunnen halen.

Het is inmiddels 7 september Matty is de dag ervoor begonnen aan haar poging weer naar NL te vliegen. Dat lukte niet, maar gelukkig mocht ze na een extra nachtje hotel op kosten van TAP in Lissabon wél mee met het vliegtuig. Wij hebben besloten dat ook wij maar weer eens verder gaan.
De weersverwachting voorspelt rustig weer met de juiste windrichting en we plannen om in één keer van Cascais naar Alvor of Portimão te zeilen. Net wat het beste uitkomt. Het is een afstand van dik 130NM, dus we gaan een nachtje doorhalen.
Het weer blijkt voor de eerste 70-80 mijl rustiger dan verwacht en we moeten voor het grootste gedeelte de motor bijzetten. De laatste 50-60 mijl hebben we de beloofde wind te pakken en gaan we met een luxe 15-20 knoopjes heerlijk het meest Zuid-Westelijke puntje van Portugal (kaap Sagres) rond.

Imposante ruige rotskust met maagdelijk witte stranden ertussen. Zij zullen waarschijnlijk voor altijd maagdelijk blijven want zowel van het land als vanaf het water zijn zij niet of nauwelijks bereikbaar. Een ontzettend mooi stukje natuur dus!

Kaap Sagres, het meest Zuid-Westelijke punt van Portugal.

We landden uiteindelijk in Portimão, of beter gezegd, Ferragudo. Ferragudo ligt aan de overkant van de rivier en we lagen zo’n beetje midden op de rivier voor anker, maar dan tóch nét even wat dichter bij Ferragudo. Het was een redelijk smal stukje en ankeren viel er niet altijd even mee doordat de stroming daar best sterk is. Bij ons slaagde de 2^e poging en we lagen meer dan een week zo vast als een huis. Een Engelse boot is in de zelfde tijd een keer of 5 verhuisd van plek en heeft in de tussentijd de halve rivier leeg gedregd. Inclusief een blok Mooring beton. Ik heb hem toen geholpen om van het blok aan zijn been af te komen.  ’s Avonds kwam de beloning. Een heerlijke fles rode wijn ?.
In de tussentijd vermaakten we ons volop met de jacht op nieuwe accu’s, het mooist zou het zijn als we in plaats van 6 parallel geschakelde accu’s 1 lus van 6 stuks in serie geschakelde 2 volts blokken zouden kunnen nemen. Dan hoeft er niets meer parallel, da’s beter! Na vele praatjes en verkeerde offertes bij lokale leveranciers en ook info en offerte van een Nederlandse leverancier is besloten om de accu’s uit Nederland naar Portugal te laten transporteren.
Omdat we toch niets beters te doen hadden zijn we maar weer eens aan de klus gegaan. Voorbereiden van de nieuwe accu’s , dek weer eens behandelen met nieuwe teak-pluggen, Diverse naai en verstelwerk, wassen van kleding en beddegoed etc. etc. etc.

Op 11 september een heel leuk uitstapje gemaakt naar Silves. Silves ligt ca 13km. Stroomopwaarts en is een leuk klein oud dorpje met een mooi kasteel en een hoop mooie oude gebouwen, een prachtige authentieke nog in gebruik zijnde Mercado, en gewoon een heel relaxed dorpje waar je tussen wat locals voor een scheet en drie knikkers een heerlijke lunchmaaltijd kunt nuttigen.

Silves

We hebben dit tripje gedaan met ons bijbootje, het fijne is dat dit bootje, met ons 2-en erin, met 2 vingers in z’n neus in plané gaat en zodoende met gemak dik 20 km/hr over het water kan scheren. Als je bootje dat niet kan ga je vaak niet veel sneller dan 7-8 km./hr. Dit soort tripjes worden dan erg lastig én tijdrovend.
Op de terugweg kwamen we langs de marina van Silves. We hadden het op de heenweg al gezien en we vonden het er wel relaxed uitzien. Dus toch maar even stoppen en aanmeren voor een biertje.
Het was inderdaad een heel relaxed clubje mensen bij elkaar die daar met z’n allen een leuke tijd beleefden, iedereen kende iedereen en het waren vooral Engelsen / Belgen en een paar Nederlanders. Na ons biertje zijn we weer in Argootje gestapt en naar Ferragudo teruggescheurd.

Telkens als we naar de kant gingen deden we dat hoofdzakelijk bij de estaleiro ( de scheepswerf) waar we Argootje makkelijk konden parkeren aan een drijvend pontonnetje. De Lidl zit daar redelijk dichtbij en ook de meeste scheepsbenodigdheden die je maar kunt bedenken zijn daar wel aanwezig.
Op de werf zelf is veel bedrijvigheid van lokale bedrijven die boten repareren en/of onderhouden. Ook zijn er mensen zoals wij die om wat voor reden ook hun boot uit het water laten takelen en daar zelf aan de knutsel gaan. Ik zou Ronald niet zijn als ik daar niet eventjes met m n handen in mn zakken doorheen zou gaan schuimen. Het is tenslotte altijd leuk om boten op het droge te bekijken en de vis beet tóch niet die dag. Zo liep ik tegen een Duits stelletje aan, Matthias en Pauline. Hij van origine Oostenrijker, zij van origine een Poolse. Zij waren keihard aan het werk aan een Reinke, een aluminium schip waar ook Marieke en ik ooit ons oog op hebben laten vallen.  Behalve hard aan het werk, ook een zeer positief ingesteld team en ondanks de ellende waar zij doorheen moesten gingen ze vrolijk en vastberaden verder.
Toen ik dit zag vond ik dat ze er eventjes tussenuit moesten en even niet met hun eigen boot bezig moesten zijn, maar op onze boot een hapje mee moesten eten, als ze dat leuk vinden. Gewoon even uit de stress en wat anders.
Hun boot is een zgn. kimkieler, ofwel 2 kielen, 1 x aan bakboord, 1 x aan stuurboord. Ongeveer even groot en diep. De grote voordelen van een kimkieler zijn 1: Ze kunnen droogvallen bij laagwater. En 2: Ze hebben een zeer geringe diepgang.
Nadeel van Aluminium is dat de nogal eens last hebben van elektrolyse-verschijnselen.
Deze Reinke had er heeel erg veel last van.  Beide kielen waren zwaar aangetast en hele stukken aluminium werden er uit geslepen en vervangen door nieuw aluminium.
Daarna moest de romp opnieuw behandeld worden met primers en antifouling.
Zij hebben al met al ca 4 weken op de kant gestaan met hun hele boot op zijn kop en alles open en bloot om overal bij te kunnen. Ze hebben er in de tussentijd gewoon op gewoond.

De vis beet bij mij dus niet, maar bij een vriend van Matthias en Pauline blijkbaar wel. Matthias appte dat ie een stuk of 8 Makreeltjes had en of het misschien handig was deze mee te nemen.
Uiteraard, dat kan natuurlijk altijd ?. Visje meer of minder….
Om 20u heb ik ze opgehaald en na een heel gezellige avond, (Pauline viel bijna in slaap op Matthias’s schouder) heb ik ze weer afgezet bij de scheepswerf.

Zoals gezegd, de omgeving van die scheepswerf weet nogal wat!!

We hadden in de tussentijd de gewoonte ontwikkeld om , telkens als we daar de kant op gingen voor wat voor reden dan ook, er een bak koffie te drinken bij het centrale koffie/lunch annex biertentje van de haven. Het was elke keer weer een fantastisch schouwspel van locals, vissers havenwerkers en stamgasten die daar elke dag te vinden waren. Als wij daar om 11u ’s morgens aan de koffie zaten werd daar door menig gast al het zoveelste biertje of iets sterkers naar binnen gegoten.
Onderlinge pesterijtjes, discussies en de meeste wereldproblemen werden daar dagelijks opgelost.

Onze koffie-spot, annex open-luchtkroeg

Omdat wij wel in de buurt van, maar nog niet in Lagos zelf waren geweest zijn we er op 17 september vanuit Portimão met de trein naartoe gegaan. Lagos was best wel toeristisch, maar niet geheel onterecht. Het is een prachtige stad met een grote historiek.
We hebben heerlijk door de stad gewandeld, een bijzondere kerk en het museum van de Slavenmarkt bezocht. Lagos was de stad waar vroeger slaven verhandeld werden. Het is en blijft onvoorstelbaar hoe men in vroeger tijden met zwarte mensen omging. Gelukkig is dat inmiddels allang verleden tijd.

op 20 september zijn we van Ferragudo naar Alvor verhuisd. We wilden er de 9^e al naartoe gaan, maar het tij was toen verkeerd. Nu hebben we gepland om een uur voor hoogtij Alvor binnen te varen. Met laagwater lukt dat niet omdat er dan te weinig water staat en je onherroepelijk vastloopt.
Nu zit die ingang vol met zandbanken die ook nog eens verlopen. Dus de kaart is onbetrouwbaar.
Tijdens het naar binnen gaan liepen we evengoed toch nog een paar keer vast, dan maar op het blote oog er doorheen. Met Marieke voor op de punt, aanwijzingen gevend, liepen we uiteindelijk zonder al te veel moeite naar binnen. De route is vastgelegd, dus op de terugweg hebben we een makkie.

Alvor is ook weer zo’n mooie plaats, het is net of je op de wadden in het klein ligt. Prachtige natuur en adembenemende zonsondergangen.

Zonsondergang bij Alvor

Alvor zelf lijkt eerder op een Engelse enclave dan op een Portugees dorpje, beetje jammer, maar het dorpje zelf is verder best leuk. Had ik trouwens al gemeld dat accu nr. 4 het in de tussentijd ook begeven had?, nee?  Oh, bij deze dan alsnog. De laatste 2 a 3 weken hebben we dus op de laatse 2 accu’s gedraaid, dat ging trouwens best nog wel goed, als je er maar rekening mee houdt.
We hebben daar een paar dagen vertoefd, en zijn in de tussentijd ook nog even met Argootje naar Lagos gevaren om daar de grotten in de rotskust van dichtbij te gaan bekijken.

Rotskust met grotten bij Lagos

Het is er een af en aankomen van bootjes, volgepropt met toeristen. ( wat zijn we zelf? ?)
Maar eerlijk is eerlijk, het ziet er allemaal heel mooi uit, blij dat ook wij een dagje de toerist uitgehangen hebben.
Omdat springtij eraan komt besluiten we de 24^e maar vast de “bult”over te gaan en voor de uitgang van Alvor te gaan liggen zodat we zeker weten dat we niet aan de grond komen en we snel weg kunnen als de nieuwe accu’s onverwachts eerder mochten binnenkomen in Portimão. Daar liggen eigenlijk maar een paar bootjes, en het is er dus heerlijk rustig. Lekker zwemmen en genieten van het mooie weer. Het waaide de 2e dag behoorlijk en zodoende liep het in korte tijd vol met kite-surfers. Er zijn ook een paar Kite-scholen actief, en er zitten dus ook veel onervaren kiters op het water. We hebben ze niet geteld, maar ergens tussen de 75 en 100 kite-surfers waren er wel. Ervaren en beginners, alles kris-kras door elkaar. Waar we al bang voor waren gebeurde….. een kiter die zijn vlieger in de mast gestuurd had!!  Niet bij ons, maar wel bij onze buren 150 mtr, verderop. Lijn in de mast en ook gehaakt aan hun windgenerator.
Het leek uiteindelijk allemaal wel mee te vallen en de eigenaar van de zeilboot heeft de kiter met vlieger en al met z’n dinghy teruggebracht naar de kant.
Toen de meeste kite-surfers zo’n beetje weg waren ben ik in Argootje gestapt, naar onze buren gevaren, en heb ze uitgenodigd om die avond bij ons op de koffie en een borrel te komen onder het motto “Omdat we nu buren zijn”.
Het bleek een ontzettend aardig Oostenrijks echtpaar van onze leeftijd te zijn, Ulli en Christoph,  die net als wij (en vele andere vertrekkers) de nodige materiaalpech hebben gehad. Zij hadden vooral problemen met het starten van de motor, maar die leken op dat moment gelukkig opgelost te zijn.

Dat we met hen nog de nodige avonturen gaan beleven kunnen jullie lezen in ons volgende bericht.

Is dit een cliffhanger of niet?

Wordt weer vervolgd!