Op naar Marokko

Het is nu januari 2020 terwijl ik dit schrijf. . .De jaarwisseling is bijna onopgemerkt aan ons voorbij gegaan op de Atlantische Oceaan tijdens de oversteek naar Frans Guyana.
Wij willen bij deze iedereen het allerbeste toewensen in dit nieuwe jaar en succes toewensen met zijn/haar goede voornemens.
Mijn goede voornemen is om wat minder achter te gaan lopen met onze berichten op de website.. Ik beloof niets..
In ons vorige bericht meldden wij dat we op weg waren naar Marokko. Daar gaan we dus weer verder.

Het is 15 oktober 2019 en wij hebben de eerste dag goede wind gehad en maken goede vooruitgang.
Het is ook mooi en zonnig weer dus hebben we de hengel maar weer eens uitgegooid. Behalve een mooie makreel hebben we met deze dikke zee-hengel nog altijd niets gevangen.
Opeens begint het belletje nerveus te rinkelen en verrek, er zit iets aan wat er op lijkt dat het geen klein makreeltje is. Toen de vis dichterbij kwam bleek inderdaad dat het een mooi formaat vis was, maar welk merk?? Geen idee! Toen de buit eenmaal omhoog gehaald was bleek het een hele mooie Mahi-Mahi te zijn. Die kende ik van de verhalen van andere zeilers als zijnde een lekker hapje.

“Mahi Mahi” een Dorade soort, … ik neig er toch meer naar om deze “Jammie -Jammie” te noemen

Even in het grote visboek gekeken en daar stond in hoe deze het best schoongemaakt kon worden. Het resultaat waren 4 prachtige filets waar we 2 dagen heerlijk van gegeten hebben.

Mahi-Mahi filets, Jammie Jammie toch?

De volgende dag was helaas de wind teveel gaan liggen en moesten we de laatste halve dag op de motor naar Rabat varen. We hadden er in onze planning rekening mee gehouden dat we bij voorkeur bij het laatste stukje opkomend tij de beruchte aanloop van Rabat aan moesten lopen. Dat klopte precies, iets meer dan een uur voor hoogwater riepen we de havenautoriteiten op met het verzoek een Pilot te sturen welke ons naar de haven kon begeleiden.

Die kwam, het was een heel oud klein zeilbootje (ca 5 meter lang) met 2 jonge Marokkanen erin die ons druk gebaarden hen te volgen, wat we graag deden.

Onze pilot naar binnen

De aankomst was op zijn zachtst gezegd indrukwekkend, We lopen met Argo het Afrikaanse continent binnen. Rabat, de hoofdstad van Marokko, hoe bijzonder is dit.

Links en rechts wordt vanaf de oever gezwaaid en geroepen. Het is voor hen blijkbaar ook bijzonder dat er een zeilboot uit Noord-Europa binnen komt lopen. De publieke omroep roept al zingende op, met hoog vermogen-speakers overal en nergens, om tot het gebed over te gaan. . . Wij varen langzaam door.
De haven ligt een stukje stroomopwaarts, aan de linkeroever, deze ligt officieel niet in Rabat maar in Salé, Rabat bevindt zich aan de rechteroever.

Ik moet bekennen dat dit toch wel de meest indrukwekkende aanloop is geweest van de hele reis tot nu toe.
Eenmaal aangekomen moeten we eerst aan een meldsteiger afmeren voor politie en douane. Het wordt voor ons de eerste keer dat we gaan inklaren.  Er liggen nog een 2-tal boten en vrij kort na ons kwam de 4^e. Het was dus errrrrrug druk die dag voor de douanebeambten. Er komt een heel arsenaal aan hoogwaardigheidsbekleders aan boord met de mooiste pakken aan. De schoenen worden netjes uitgetrokken. Ook kregen we bezoek van een Duitse herder, deze moest komen besnuffelen of we geen hasjiesj of andere sjit aan boord hadden. Het hele circus duurde ongeveer 2-1/2 tot 3 uur, waarmee wij, afgaande op de wachttijden die we hoorden van sommige medezeilers, blijkbaar heel snel waren geholpen.

Eenmaal aangekomen en aangelegd aan onze toegewezen ligbox zijn we maar het havenkantoor gegaan waar zich ook de douches bevinden. De douches waren geen hoogstandje, er was nagenoeg geen warm water en als er 2 mensen tegelijk gingen douchen was er bijna niets meer over. We zijn er nooit meer wezen douchen. De douche aan boord is 10 keer beter.
Eenmaal uit de douche keek ik even om het hoekje. Ik hoorde wat geluid en we zochten nog iemand van de haven. In de verte liep iemand en dichterbij stond een jong stelletje de havenwifi op te pikken met een laptop.
ineens.. Heyyyyyyy, ik keek even goed en verrek, Matthias en Pauline van de Companion. Het Duitste stelletje van Blog 7 die in Portimão met hun boot op de kant lagen. Pauline vloog om m’n nek en beiden verwelkomden ons hartelijk. Zij waren dus blijkbaar klaar met hun klus en zijn gaan varen. Ze waren nog maar net een dag of 2 in Rabat.
Maarrrr , jullie zouden toch naar Madeira gaan? Euhhhh, ja, maar dat liep even anders. Vanaf Portimão werd de tocht ingezet naar Madeira, echter de wind was onverwachts gedraaid waardoor Rabat ineens een beter haalbare bestemming werd. Een vriend van hen was uit Duitsland overgekomen om met hen de oversteek te gaan doen naar Madeira en die was dus nu ook in Rabat. Echter waar ze even niet aan gedacht hadden was dat deze jongen op reis was gegaan met een ID in plaats van een paspoort. Tsja, voor Madeira is dat natuurlijk prima. In Marokko wordt dat op z’n zachtst gezegd erg lastig. Na veel gepraat met politie , douane en ambassade hoefde deze jongen niet het gevang in, maar moest op de boot blijven, en daar zat hij nu al een paar dagen vast. Matthias en Pauline waren nu al voor de 2^e dag bezig om een oplossing te vinden. Zijn paspoort moest uit Duitsland naar Marokko zien te komen, als deze er was kon hij uit zijn benarde positie bevrijd worden. Het is ze uiteindelijk gelukt om een vriendin in Duitsland het paspoort op te laten halen en per vliegtuig naar Marokko af te reizen om het document ter plaatse te laten komen. Eind goed al goed. Het clubje vrienden is daarna een rondtrip gaan doen door Marokko.

Salé, haven van rust

De haven van Salé blijkt een ware oase van rust te zijn. Zodra je voet buiten het terrein zet loop je een andere wereld binnen, de wereld van Medina’s, druktes, toeterende auto’s, brommers en verder alles wat je maar bedenken kan met een toeter erop (behalve waterscooters).
Onze eerste dag bleven we dichtbij de haven, tw de Medina van Salé, Een medina is een soort van markt, maar dan heel groot, permanent en 7 dagen per week. Het is een kakafonie van geuren, kleuren en een immens grote verscheidenheid aan producten, en dat in 100-voud. Er is dus concurrentie genoeg en iedereen wil je wat verkopen. Want, en vraag me niet waarom, iedereen lijkt te denken dat je een toerist bent met een zak geld in je kontzak die zo snel als mogelijk leeg getrokken moet worden. Verder is het gewoon een gekkenhuis en ben je blij dat, als je over de eerste verbazingen heen bent, je weer aan die kermis kunt ontsnappen. Maar dan wel met verse groenten, fruit en brood in de pocket.

De Medina van Salé vonden wij al een gekkenhuis.

In het volgende bericht meer Marokko. tot dan!