Terug in SU Deel I

Terug in Suriname deel 1 “Waterland”

Na een comfortabele vlucht met Belgium Airways (d.w.z een SLM vlucht met een Belgisch toestel en crew) waren we op 8 september ’s avonds eindelijk weer terug in Suriname, het voelde bijna als thuiskomen. Dat gevoel is zo sterk omdat we ons drijvende huisje weer in kunnen en (hopelijk) binnen afzienbare termijn onze reis weer voort kunnen zetten. Door de Corona maatregelen is alles anders dan anders, zo ook de aankomst op Johan Adolf Pengel International Airport, (voorheen Zanderij). Het begint al met het uitstappen: Iets wat normaalgesproken een kleine 10 minuten duurt duurde nu bijna een uur. Tel daarbij nog eens de “hemd-van-het-lijf”ondervragingen van de (overigens vriendelijke) immigratie-officers en de douanebeambten bij op en je bent nog eens anderhalf uur verder. Eenmaal buiten troffen we Dinesh aan, de trouwe werknemer van de firma “rent a brik” van Rishi. Iedere zeiler die de laatste jaren in Domburg is geweest weet precies wie we bedoelen. Uitmuntende service en 1000, misschien zelfs wel 2000% betrouwbaar, dat is de beste omschrijving voor deze ondernemer.

Huurcontract “Rent a brik”Rishi

Maar eerst het wederzien met Argo. We hadden wel wat verwacht, maar wat we aantroffen was wel een graadje erger. Er zijn niet overal foto’s van gemaakt en de geur is gelukkig niet digitaal over te brengen, maar geloof ons dat, behalve de hopen vleermuizenpoep in de kuip, de kleiwespennesten, en allerlei kleine beestjes die in de voorgaande 7 maanden getracht hebben bezit te nemen van ons bootje, het er alles behalve fris rook. (je kent het wel, zo’n dierentuinlucht).
Voor de kleiwespen is enig respect toch wel op z’n plaats, ze zijn alles behalve agressief en maken op de vreemdste plekken de mooiste bouwwerken van klei waar ze hun nakomelingen in verstoppen zodat zij een goed begin krijgen in hun kleiwespenleven. Sommige hebben een bouwwerk van vier verdiepingen hoog en 4 gaatjes breed, ware kunst!

De ware kunstwerkjes van de kleiwespen

We kwamen  dus redelijk laat in de avond, en ook vermoeid van de reis aan en hadden dus niet heel veel tijd om het fris en fruitig te krijgen. De eerste nacht was dus zeker geen pretje. Wel fijn dat Noël die avond nog even wat verfrissingen is komen brengen. De volgende dagen ging het elke dag weer wat frisser ruiken in en om Argo en na een paar weken was de lucht er zo goed als uit.
In die weken dat we nog bij Marina Waterland lagen hadden we gelukkig walstroom, internet en …….  last but not least … : een waterslang. De droogste en heetste tijd in Suriname was namelijk net aangebroken. Temperaturen van 35-37 gr. waren meer regel dan uitzondering. De Surinamers zelf klaagden ook volop over de hitte, nou, dat wil wat zeggen! Met de waterslang op de steiger in de aanslag was het heerlijk afkoelen op z’n tijd..

Marina Waterland is een idyllische locatie aan de Surinamerivier en wordt gerund door Noël, alles wordt er aan gedaan om het zo mooi en leuk mogelijk te maken voor de gasten. De Marina heeft helaas geen sanitair, dus als er een huisje vrij is wordt deze beschikbaar gesteld om te kunnen douchen, dat is dan wel een stukje lopen. Daar hebben we geen gebruik van gemaakt omdat we de steiger gebruikten als douchegelegenheid, we waren tenslotte de enige gasten van de haven die daadwerkelijk op hun boot aanwezig waren.

De Jetty van Marina Waterland

Het terrein van Marina Waterland

Donovan, is de regelaar op Marina Waterland, hij is er meestal, en behalve dat is hij een allervriendelijkste jongeman die altijd in is voor een praatje en je hulp aan biedt indien nodig. Wij hadden hem gevraagd ons in te seinen als er een luiaard te zien was in een van de bomen van de marina. Een paar dagen later kwam hij ons vertellen dat we snel moesten komen kijken, want er was er net een in de boom aan het klimmen. Nu gaat dat niet zo heel snel, maar toch weer sneller dan je zou denken. Het zijn werkelijk heel bijzondere dieren, en van zo dichtbij in het wild in actie zien was toch wel weer een hele mooie ervaring.

De Luiaard, lui van aard

Hoezo?, lekker op vakantie in Suriname op je boot? Daar wordt je toch niet moe van?? Nee, van vakantie word je niet moe, van reizen echter wel. Argo moest worden voorzien van een nieuw voorzeil en allerlei nieuwe (zeer prijzige) onderdelen, die in een groot houten krat onderweg waren van NL naar Suriname. Dit krat moesten we tegen zo laag mogelijke kosten in zien te voeren. Dát alleen is al een blog waard!

De dag na aankomst kijk ik, zoals zo vaak bijna op de automatische piloot (die trouwens ook stuk was en gefikst moest worden met onderdelen uit NL), of alles nog in orde is, en dat in de breedste zin des woords;  De accu wordt gemeten en visueel gecheckt, inclusief zuurweging. Ik trek luiken open om beginnende, bestaande of nieuwe mankementen vroegtijdig te kunnen opsporen Onderhoud wordt verricht aan alles wat een motor heeft. Hoofdmotor, Buitenboordmotor en generator-motor. Ook aan dek wordt van alles gecheckt:  Schoten en vallen, borgingen van de verstaging. En ….ho, wat zie ik daar? Dit lijken wel rafels aan één van de wanten…. Shit!!! (Wanten zijn de staalkabels die vanaf de mast naar de zijkanten van de boot lopen om die 20 meter lange mast op z’n plek te houden.)
Dat is effe een tegenvaller, die zaten er nog niet toen we weggingen. Tsja, hoe krijg je die nou weer gerepareerd? Niet dus.. deze moet gewoon vernieuwd worden, net als z’n broertje aan de andere kant. Als de ene gaat, gaat de andere ook een keer, dat willen we niet.

Defece stag (Eigenlijk heet dit een “Want”

Hier wil je niet mee verder zeilen!

Gelukkig hebben we in de tijd die we onderweg waren Kees en Elly met hun Breehorn 37 “Kobbe” ontmoet en een aantal keren met elkaar op pad geweest en bij elkaar gegeten en en euhh. . . .thee gedronken (geloof ik). Kees is, behalve gek op pannenkoeken, een echte Breehorn 37 fan (En terecht, het zijn zeer mooie, degelijke en zeewaardige schepen van Nederlandse makelij) en is een op en top techneut. We spreken vrijwel dezelfde taal, en begrijpen elkaar dan ook snel. Kees en Elly waren in de tijd dat wij in NL waren teruggekeerd van hun rondje Atlantic en toen ze nog maar net terug waren hebben we ze even opgezocht in de Pampushaven om wat jonge koeien uit de sloot te vissen.

Kees, in het bijbootje op weg naar Kobbe (Foto genomen op eiland “Sal”, Kaap Verdische Eilanden).

Nadat ik via de app de maten en draadtypes had doorgegeven heeft Kees voor ons via zijn bedrijf de nieuwe stagen besteld bij Breehorn en op zeetransport naar Suriname gezet. We hebben er gelijk nog een paar onderdeeltjes bij besteld en wat nieuwe vallen (de lijnen/touwen die vanaf de top of een andere plek van de mast naar beneden lopen (of vallen)), en zo is er weer een ezelsbruggetje ontstaan 😊.

Omdat we toch nog moesten wachten op ons krat, konden we ook nog wat leuke dingen doen. We zijn met Argootje een paar keer 7 mijl (12.5 km stroomafwaarts gegaan om Jean Paul en Analou op te zoeken, in Domburg wat boodschappen te doen en wat te eten bij de River Breeze  (daar waar we voor anker lagen voordat we in februari 2020 naar Marina Waterland verhuisden). Heel gezellig en we keken al uit naar het moment dat we weer voor anker op de rivier konden gaan liggen. Vlakbij JP en een leuk Pools stel dat we intussen al tegengekomen waren bij Waterland en een kort gesprekje mee gehad hadden. Op de terugweg even apies kijken, en ara’s ja, want die klimmen en vliegen erop los daar aan de waterkant van een adembenemend mooie zijkreek van de Surinamerivier die bijna geblokkeerd is door een grote boom, maar waar we met Argootje nog prima langs konden varen.

Ingang Kreek

Ara’s in de verte.

Ook hebben we bij (uiteraard) Rishi weer de nodige rijdende stukjes techniek gehuurd welke ons zonder problemen altijd hebben gebracht hebben waar we heen wilden. Zo zijn we een dagje naar de Jodensavanne geweest; een joodse nederzetting, hemelsbreed zo’n 50 km. ten zuiden van Paramaribo. Deze nederzetting was erg speciaal voor die tijd. De joden die er woonden hadden bepaalde privileges welke zij elders ter wereld niet konden krijgen. Door een grote brand in 1832 is het grotendeels verwoest. Deze brand betekende het einde van de kolonie. De meeste inwoners vertrokken naar Paramaribo. Omdat het toch een belangrijk stukje historie van Suriname is, wordt het nu als een soort openluchtmuseum netjes bijgehouden.

restant synagoge , Joden savanne

In de tussentijd was het houten krat met spullen in Suriname aangekomen en nu is het zaak deze nog terug in ons bezit zien te krijgen. Zoals eerder gemeld is dat een behoorlijk taaie klus geworden.
Een klein pakketje versturen is overigens heel makkelijk, daar wordt nauwelijks op gecontroleerd. Ons krat was echter een vreemde eend in de bijt, een hele grote ook!
We hebben het uiteindelijk voor elkaar gekregen om de inhoud tegen acceptabele kosten los en in de auto te krijgen. Dit kostte uiteindelijk wel drie ritten naar Paramaribo en een hoop energie. De details besparen we jullie, maar het resultaat was al met al bevredigend. We hadden onze spullen én waren weer een ervaring rijker in de jungle van de Surinaamse regelgeving om de volgende zending in handen te kunnen krijgen, ….. en daar ging het om!!

Yeahhh, we hebben ons krat weer!

Belangrijkste onderdeel was natuurlijk het nieuwe voorzeil, maar op de 2^e plaats met stip kwamen toch wel de 3 nieuwe (extra) flexibele zonnepanelen. In NL besteld bij een Chinese website voor 9 tientjes per stuk. Deze moeten het verschil gaan maken tussen regelmatig of nooit meer de motor of generator starten om de accu’s vol te krijgen en te houden. Hier is een hoofdrol weggelegd voor Marieke. Wat heeft zij een hoop uren en dagen gestoken in dit project (want zo mogen we het wel noemen).
De Bimini (het doek boven ons hoofd in de kuip, welke ons schaduw bezorgt) is gedemonteerd en daarop is klittenband genaaid. Het resultaat mag er zijn! Nu maar hopen dat deze panelen de extra Kilowatjes gaan leveren die we nodig hebben om energie-neutraal voor anker gaan liggen.

The making of

Bloed, zweet en tranen, maar het resultaat mag er zijn!

Ze zitten erop!

Tijdens 1 van de ritjes naar Paramaribo zijn we naar de “palmentuin” geweest, heel bekend in Paramaribo, maar  op zich niet heel bijzonder, behalve dat er weer wat leuke dingetjes te zien waren. Zo stond er een prachtig mooi beeldje van een klein jongetje. Op de sokkel stond wat tekst, na deze gelezen te hebben kon Marieke mij van de grond vegen. Dus maar even bijkomen van de buikspierpijn.

Beeld Palmentuin

Tekst onder het beeld.

Een stukje verderop stonden allemaal leuke kleine houten huisjes met wat winkeltjes en ook een koffiehuisje. Daar hebben we kennisgemaakt met 2 Nederlandse jonge vrouwen. Zij werkten in het Academisch ziekenhuis te Paramaribo. Dat dit later goed van pas kwam is te lezen in ons volgende blog.

Verder nog wat foto’s vanuit de lucht en van een schitterende mistige vroege ochtend over de rivier.

Uitzicht over de Surinamerivier naar het zuiden.

Argo aan de Jetty

Mist in de vroege morgen, de moeite waard om je bed voor uit te komen.

Op 9 oktober verlieten we Marina Waterland en gingen we gewapend met onze nieuwe zonnepanelen richting Domburg om daar na 10 maanden ons anker weer uit te gooien.

In het volgende bericht meer daarover.

Op naar Domburg

Geschreven en gepost op 22-3-2021 door Ronald.