Terug in SU Deel II

Suriname deel 2 “Domburg”

In het vorige bericht meldden we dat we onderweg waren naar Domburg; dat is gedeeltelijk waar. We lieten ons anker namelijk niet zakken bij Marina Domburg, maar een paar honderd meter ervóór. Daar waren meerdere redenen voor, de eerste is dat we wat dan dichter bij Jean Paul en Analou van zeiljacht “Eastbirds” en een ander jacht lagen. Aan de moorings van Marina Domburg lagen op dat moment geen boten, voor de sociale controle is deze keuze zodoende ook veiliger. Behalve dat we zo een stuk meer privacy en rust hadden dan aan een mooring, was het ook een heel stuk goedkoper. 1 euro per dag ipv 10, dit voor het gebruik van de dinghy steiger en de drinkwaterkraan. Op doorreis, voor een weekje of 2-3 maakt het allemaal niet zoveel uit, maar in de wetenschap dat je er waarschijnlijk nog een paar maanden gaat liggen is het fijn dat daar behoorlijk op bespaard kan worden.

Wij liggen vrij dicht bij de “Eastbirds”, maar een stukje verder stroomafwaarts ligt een Engelse boot, echter niet bemand door Engelsen, maar door de Polen van het vorige bericht. Joanna en Andrew,  Wij mogen ze zo noemen want de echte Poolse namen zijn vrijwel onmogelijk om op te schrijven en uit te spreken 😊. We zullen ze regelmatig tegen gaan komen in de komende maanden.
De eerste dagen dat we weer voor anker lagen moesten we wel weer wennen. We hadden sinds februari (vlak vóór ons vertrek naar Nederland) niet meer ge-ankerd op de rivier. We moesten vooral weer wennen aan de getijden. Door de behoorlijk sterke getijdenstroming van de rivier gaan we weer vier keer per dag heen en weer, de punt stroomopwaarts en dan weer stroomafwaarts, ongeacht de windrichting.
Er komt ook van alles langsdrijven. Dat varieert van takken, graseilanden (zie ons eerste Suriname-bericht), vuilniszakken, plastic flessen tot olievaten (zie later in dit bericht), boomstammen en complete bomen aan toe. Op een dag kwamen Marieke en ik terug van een tijdje aan de wal geweest te zijn voor boodschappen of iets dergelijks.
Prompt kregen we een wenk van Jean Paul. Wat zou er aan de hand zijn? Het enige dat hij vroeg was of we de mail al gezien hadden. Nee, dat hadden we niet… Nou, (op z’n Amsterdams:) kijk dan eerst maar ’s effe!
Zo gezegd zo gedaan. In de mail zat de volgende foto. Tijdens onze afwezigheid was er een grote boomstam achter onze skeg (een vast gedeelte onder aan de romp van de boot, aan de achterzijde, waar het roer aan vastzit) blijven hangen. Er zijn modellen zonder skeg waar het roer aan een as zo uit de bodem van de boot komt, maar die wilden wij niet! Kun je nagaan als deze boom niet aan de skeg had gehangen, maar gewoon aan een roer zónder skeg. Hoe dan ook; het was Andrew die zag dat dit gevaarte, samen met de stroming, aan Argo aan het trekken was. Andrew probeerde het met zijn dinghy los te krijgen, maar met zijn 2,5 PK lukte dat niet, dus Jean Paul met zijn 15 PK ingeschakeld. Samen hebben zij deze serieus grote boomstam weer los getrokken en zodoende Argo bevrijd.  Nogmaals onze eeuwige dank daarvoor!! Dzinkoeie (In het Nederlands opgeschreven Pools woord voor “dankjewel”)

Omdat er voor de panelen aan de bimini genaaid moest worden hebben we gelijk de gelegenheid ten baat genomen om een klittenbandstrip over de breedte van de binnenzijde van de bimini te naaien, zo’n beetje boven de uitklapbare tafel in de kuip. Hier is een 3 kleuren ledstrip op geklit (inderdaad, geklit… het is toch klittenband? Niet dan?). Op het instrumentendashboard onder de buiskap zijn extra schakelaars geplaatst en zo zijn deze 3 kleuren, rood, groen en blauw nu individueel te bedienen. Ze zijn ook te combineren en dat geeft mooie effecten, 1 ervan is dat als alle drie branden, het mengsel wit wordt, blauw en groen, ja inderdaad, geeft paarsachtig licht. Hier laten we alleen de 3 kleuren en het paars even zien. We hebben nu fijn licht boven de tafel. Als het fel moet zijn of een beetje sfeer, het kan nu.

Misschien weten jullie nog uit het vorige bericht dat we via Kees nieuwe onderwanten besteld hadden? Nou, die waren nog op zee, dus vullen wij onze dagen met de overige klussen van de ellenlange kluslijst waarvan de details jullie bespaard zullen blijven.  Op een paar na dan…
De Lieren , waar we bijvoorbeeld de zeilen mee straktrekken en de rolreefsystemen oprollen, hebben ook onderhoud nodig, dat moest eigenlijk al in NL gebeuren voor we vertrokken. Tsja, het is typisch zo’n ondergeschoven kindje en, behalve dat, een behoorlijk tijdrovende klus; alle tandwielen, veren pallen en penlagers zijn gedemonteerd, schoongemaakt, gesmeerd of ge-olied en weer in elkaar gezet. Deze klus kostte een dag per Lier, we hebben er 7.

Had ik al trouwens al gezegd dat het zo ontzettend warm was in Suriname? Nou, het was op dat moment nog steeds heel erg warm. Zo warm dat we meerdere keren per dag gingen zwemmen in de met Piranha’s gevulde Surinamerivier. Behalve die hapgrage visjes wordt er ook zo af en toe een kaaimannetje gesignaleerd en ’s avonds wordt je bijna bang van de visbewegingen rondom je boot. Hoe dan ook, als je er eenmaal in bent geweest en je koelt er een beetje van af, dan neem je dat risicootje graag. Een vol uur in het water hangen was geen uitzondering. Om niet door de stroming meegenomen te worden, en nooit meer terug te kunnen komen, hadden we het idee van JP overgenomen. Een lang dik touw met daaraan een 3-tal fenders (dit zijn de stootkussens die je normaal tussen wal en schip gebruikt ter bescherming van de romp); 2 stuks om jezelf tussen te parkeren en de derde om, als je onverhoopt tocht losgeraakt van de eerste 2, je in een laatste wanhoopspoging aan vast te kunnen grijpen. Uren hebben we in het modderkleurige water aan die dingen doorgebracht. Gelukkig konden wij ons erna altijd afspoelen met onze buitendouche.

En andere mogelijkheid is om jezelf te ontdoen van het donzen dekbed op je hoofd. Hmmm.. . .,  Goed idee, gaan we uitvoeren…! De volgende dag gewapend met tondeuse en scheermes op het achterdek en zwemplateau de hele bende eraf gehaald. Hier en daar werd de vergelijking getrokken met ene Pim F, ikzelf zag dat niet zo. “At your service!”

Het wordt steeds gezelliger op de rivier want inmiddels was ook de Ocean Breeze (thuishaven: Goese sas!) aangeschoven. De bemanning, Ad en Anja kenden we al van de Kaapverdische Eilanden. Toen wij overstaken naar Frans Guyana, staken zij even later over naar Brazilië. Het is een gezellig Brabants stel dat wel van een feestje houdt. De bedoeling was om, na het (zoals ut een ne goed Brabander betaamt) carnaval in Rio de Janeiro meegemaakt te hebben, verder Zuidwaarts te gaan naar Patagonië. Van daaruit via het Beagle channel aan de andere kant van Zuid-Amerika uit te komen en daarna de pacific op richting Frans Polynesië. Helaas gooide  Covid-19-20 en 21 ook daar roet in het eten. Patagonië sloot net als de meeste landen de deuren en uiteindelijk besloten zij om weer 1500 mijl noordwaarts te gaan, naar Suriname. Daarna de Carieb in en waarschijnlijk hurricane seizoen doorbrengen op 1 van de ABC-eilanden.

In Paramaribo wordt ieder jaar op of nabij een bepaalde datum een Lesbian-party gehouden. Omdat in Suriname, al zij het maar mond(kap)jesmaat, ook Covid heerst, mag in Paramaribo op de gewoonlijke locatie het feest niet gegeven worden. Omdat River-Breeze (Het restaurant van Marina Domburg) een groot openlucht terras heeft met een dak erboven, mag het feest daar wél gegeven worden. Je raadt het al, de Yachties (zoals wij ook wel eens genoemd worden) zijn present. Het was een fantastisch gezellige avond, met hier en daar ook nog wel een serieus tintje over de rechten en de acceptatie van deze minderheidsgroep in Suriname.

 

In de tussentijd proberen we ook af en toe nog meer te zien van Suriname en ondanks dat we al meerdere keren in Paramaribo geweest zijn hebben we er nog maar weinig van gezien. Ook dat heeft voor een groot gedeelte met Covid te maken. Fort Zeelandia is bijvoorbeeld al meer dan een halfjaar gesloten voor publiek. We besluiten toch om Paramaribo maar eens verder te gaan verkennen. We zien weer hele leuke plekken zoals dit Fort (alleen buitenkant helaas), het kantoor van de president en veel mooie historische gebouwen die herinneren aan de koloniale tijden van Suriname. Deze gebouwen behoren vaak tot het cultureel erfgoed van Suriname en worden redelijk goed onderhouden. Dat gebeurt helaas niet met alle panden.

Aan de buitenkant van de fortmuur staat een Oud Hollandsche brievenbus, wij vermoeden dat deze al een tijdje niet is gelicht.

 

Hoeraaaaa, het schip met ons pakket is in Suriname aangekomen! We gaan maar weer eens naar Paramaribo. We kennen er de weg inmiddels aardig. Kaarten of navigatie zijn overbodig geworden.
Het afhalen van het pakket gaat nu stukken sneller en ook vele malen goedkoper. We weten nu hoe we dit aan moeten pakken. De truc is om wat oude kleding bovenop de inhoud van het pakket te doen en alles als “gebruikte goederen” te omschrijven.

De bijgevoegde gebruikte kleding maar even gepast. Prima spul!

Blij gaan we terug naar Argo en de volgende dagen zijn we bezig om de inhoud te verwerken. Het belangrijkste zijn de wanten, die gaan er de volgende dag op.

Het is intussen half november en het kriebelt om weer verder te gaan. We missen de zee, fijn zwemwater, het zeilen en het ontdekken van nieuwe plekken. Toch willen we nog één ding doen hier in SU. De Commewijnerivier op. Gelijk een goede test om de stuurautomaat uit te testen.
We gaan de Surinamerivier af, en vlak voordat je de zee opgaat kun je stuurboord uit (naar rechts dus) de Commewijnerivier op. We hadden gehoord en gelezen dat juist op die splitsing van beide rivieren regelmatig de Surinaamse rivierdolfijnen gespot worden. We hadden geluk en ook wij mochten deze prachtige dieren aanschouwen. We zouden ze later nog vaker tegenkomen stroomopwaarts de Commewijnerivier op.

De eerste nacht ankeren we een stukje voorbij Frederiksdorp. Daar liggen we in alle rust te genieten van de prachtige omgeving. We gaan niet aan wal, we varen wel wat rond met Argootje en gaan de volgende morgen weer verder. De stuurautomaat had nog een kuur, maar ook deze is intussen opgelost (slecht elektrisch contact). We koersen af op Plantage Alliance. Aldaar aangekomen laten we ons anker vallen in de Commewijnerivier en met Argootje gaan we een paar honderd meter de zijkreek in naar de ingang van Alliance. Alliance is weer een prachtige ex-plantage waar nog steeds mensen wonen. De natuur is hier weer adembenemend mooi. Zo groen als het allemaal is, niet normaal!

Na Alliance gaan we op het gemakkie weer terug richting Frederiksdorp, Daar leggen we Argo weer voor anker. De volgende dag gaan we de wal op en lopen naar de oude “Plantage Frederiksdorp”
Deze plantage is hoofdzakelijk omgebouwd naar een luxe resort, compleet met zwembad en alles erop en eraan. Ook hier was geen mens te bekennen, de toeristen mogen niet komen. De toeristenbranche heeft het ook hier erg zwaar. Na Frederiksdorp en zijn uiterst vriendelijke bewoners zijn we de volgende dag met het wisselen van het tij weer teruggevaren naar Domburg.

We liggen intussen alweer bijna 2 maanden in de Surinaamse rivieren voor anker en de nieuwe zonnepanelen werken als een tierelier. Sinds onze aankomst hebben we niet één keer meer de motor of het aggregaat hoeven te starten. We zijn zo goed als energie-neutraal..
Tijd voor een feestje!!
Niet om te vieren dat we zo blij zijn met de panelen, maar omdat Marieke jarig is. 22-11 is de memorabele geboortedag! Omdat we inmiddels onze buren goed kennen hebben we ze allemaal uitgenodigd. De slingers zijn, net als een paar grote kleden (tegen de zon) opgehangen. laat de visite maar komen. We hadden koffie, thee en de keuze uit zelfgemaakte Cake of (ik mag wel zeggen mijn wereldberoemde) appeltaart. Het ging er allemaal in als zoete koek. Van elke buur kreeg Marieke een presentje. Het was een heel gezellige ochtend.

Iets meer dan een weekje later gebeurde er iets bizar lugubers op de rivier vlakbij op een goede 100 meter van waar wij lagen. Bij het huis aan de oever was blijkbaar iets vreemds aan de hand. Er stond een 10-tal mensen aan de kant te kijken naar een aangespoeld olievat. Na een tijdje bleek dat de inhoud al een tijdje overleden was. Het ging (bleek achteraf) hoogstwaarschijnlijk om een Cubaanse persoon en een afrekening in het drugs-circuit. Deze persoon was in het olievat gepropt en te water gelaten. Het nieuwsbericht maakte melding van een vermoedelijk misdrijf. Mwahhh….. Denk het ook ja. Je maakt soms de gekste dingen mee! Het duurde even voordat we weer gingen zwemmen in de rivier…

 

Gelukkig is het meestal gewoon heel mooi en vreedzaam op de rivier. 😊

Het is zover, we hebben samen met Ad en Anja van de Ocean Breeze besloten om weer verder te gaan. Er komt een goed weervenster aan en volle maan (licht in de nacht!) en we hebben de tijd om de voorbereidingen te treffen. De reis gaat naar Grenada. Het liefst hadden we eerst naar Trinidad en Tobago gegaan, maar die eilanden zijn al sinds de Covid uitbraak dicht en het ziet er niet naar uit dat ze snel open gaan.
Grenada is ook een veilig land waar op dat moment geen Covid heerst. Op jacht dus naar een PCR test.
Hier kwam de eerder gemelde toevallige ontmoeting van de 2 Nederlandse dames goed van pas. We hadden geen telefoonnummers van hun, maar Marieke wist via het koffiehuisje waar één van hun een bijbaantje had, toch aan een telefoonnummer te komen. Na wat heen en weer appen wisten we precies waar we naar toe moesten. Het Academisch Ziekenhuis te Paramaribo.
De afspraak werd gemaakt en samen met de bemanning van de Ocean Breeze hebben we voor de laatste keer een autootje van Rishi gehuurd. Op 2 december gingen de stokjes weer in de kelen en neuzen. Geen pretje, maar een noodzakelijk kwaad als je verder wilt gaan. Één van de 2 artsen in spé kwamen we daar nog tegen, zij zou het in de gaten houden of we de uitslagen wel op tijd binnen zouden krijgen.

De dag erná, op 3 december, kregen we de negatieve uitslagen binnen. We kozen gelijk het ruime sop.

 

Op naar een nieuw hoofdstuk in onze reis. . . Op naar de Carieb.

Tot het volgende bericht,   een kleine 600 NM te gaan (zo’n 1000 kilometer).

Geschreven en gepost op 30-3-2021 door Ronald