Grenada

Grenada, een paradijsje op aarde

Op 3 december vertrokken we, samen met de Ocean Breeze, uit Suriname vandaan , op weg naar een nieuw hoofdstuk in onze reis. Een bijzonder ogenblik! We gaan richting Grenada waar het allemaal nog goed lijkt te gaan voor wat betreft de Coronasituatie. In Suriname zaten we prima en je weet nooit hoe het zich elders zal gaan ontwikkelen, maar het kriebelt hard om weer verder te gaan en te zien wat er achter de horizon verschijnt. Trinidad en Tobago, waar we graag naartoe wilden, zit al meer dan 9 maanden potdicht en daar lijkt op korte termijn ook geen verandering in te komen. Ook bijzonder omdat we voor het eerst sinds eind januari 2020 weer eens de zee op gaan, en gelijk een 4 a 5-daagse verwachting met een kleine 600 mijl voor de boeg.

De eerste dag was voor Marieke wat onwennig, voor mij was er geen vuiltje aan de lucht. Kom ik weer goed mee weg dacht ik nog. Helaas, de volgende dag kreeg ik toch ook wat last en stond ik ook een beetje minder vast op mijn zeebenen. Gelukkig beiden geen ernstige zeeziekte gehad, en na een paar dagen was het weer over.
De Ocean Breeze is een scherp jacht, heeft een langere waterlijn en is een paar ton lichter. Toen de beman/vrouwing eenmaal vol zeil zette, was het schip na een dag uit zicht verdwenen. We zien elkaar wel weer in Grenada. Ondanks ons zware scheepje maakten we de eerste dagen toch gemiddelden van rond de 6,5 -7 knopen per uur. Dit kwam door de stroming die we mee hadden en natuurlijk niet te vergeten ons nieuwe voorzeil. Het was de vuurdoop en deze heeft ie goed doorstaan. Wat een mooi en fijn zeil! Samen met ons vorig jaar vernieuwde grootzeil hoeven we ons hier voorlopig geen zorgen meer over te maken. De reis verliep de eerste drie dagen voorspoedig en voorbeeldig. Goede wind, lekker de gang erin, en, als klap op de vuurpijl ook nog een lekker visje gevangen, deze keer een zg. Bluefish (blauwbaars).

Eten was dus geen enkel probleem. Gouden greep was de drie grote porties bami en nasi met kip die we vlak voor vertrek ingeslagen hadden bij de lokale chinees in Domburg. Drie dagen hetzelfde eten, maar niet klaar hoeven te maken, alleen opwarmen. Da’s wel heel prettig. Op dag 2 voeren we (gelukkig overdag) door een mijnenveld van olieboorplatforms en complete raffinaderijen op zee. Dit veld werd bewaakt door een soort marineschepen en het is dus zaak er zo ver mogelijk vandaan te blijven teneinde een schot voor de boeg te vermijden. Beetje zigzaggen dus om je goede intenties te laten zien.

De vierde dag waren zee en de wind wat minder stabiel; kruisgolven en af en toe een fikse regenbui met wind van alle kanten. Gewoon de windvaan met de wind mee laten sturen en dan komt het vanzelf weer goed; de gevaren track ziet er dan wel raar uit.
We hebben één keer de marifoon moeten pakken en een grote tanker gevraagd een stukje om ons heen te varen in verband met onze vreemde koersgedrag. Deze deed dat zonder morren. Heel fijn dat gehoord en begrepen wordt dat we wat minder koersvast zijn dan een motorschip. Aan bakboord zagen we Trinidad & Tobago liggen.
De laatste dag was het gemiddelde gezakt naar net boven de 5 knopen, helemaal prima want anders zouden we in de nacht aankomen. In de nacht van 6 op 7 december zagen we duidelijk de lichten en contouren van ons beloofde land: Grenada!

Op 7 december rond 9:45u ‘s morgens zijn de bijna 600 mijl in min of meer precies 4 dagen voltooid, 150 mijl per dag, niet slecht! We lieten ons anker zakken in de baai van St George, waar we de Ocean Breeze weer aantroffen. Zij waren de avond ervoor al aangekomen.
Diezelfde dag gingen we met z’n vieren naar een tentje bij de haven om ons aan te melden en onze negatieve PCR testen (afgenomen in Suriname) te laten zien. We gaan terug naar de boot en we mogen wachten op de oproep voor een nieuwe PCR test. De stokjes mogen dan weer in neus en keel gepord worden om ons uit te sluiten van een eventueel op zee opgedane Covid besmetting. Donderdag de 10^e was het zover, we hebben ons neus en keel materiaal afgestaan en werden op het hart gedrukt om heeeeeeel erg goed de telefoon in de smiezen te houden want binnen 48 uur mochten we de uitslag van de test verwachten!

Welcome in the Carieb… je raadt het al; vrijdag, zaterdag en zondag nog steeds geen uitslag. Maandag naar het tentje gegaan en gevraagd waar de uitslag bleef; twee excuses; 1) we werken niet op zaterdag, en 2) er is een Covid-uitbraak in een hotel waar een aantal Amerikanen naar binnen geharkt zijn en die slokt alle aandacht en capaciteit op. Geen idee wanneer wij onze uitslag krijgen.

Ronald zou Ronald niet zijn als ie zich niet keurig aan de regeltjes hield. Maandag dus maar gelijk gaan vissen, de kant op geweest naar de supermarkt, en een paar dagen later een lekkere roodbaars gekocht van een lokale visser in de haven. ’s Middags gezellig aan de koffie gezeten bij Ad en Anja en niet te vergeten, mijn grote vriendin Shiva, en zij ’s avonds bij ons aan de wijn.

Dinsdag verhuizen we naar een nieuw plekje in de baai. Ik heb een open wifi-punt gevonden met Argootje en met onze router met externe wifi antenne hopen we zo wat gratis internet binnen te harken. Dat lukte vrij aardig en we konden nu weer redelijk app-contact houden met de rest van de wereld.

Dinsdagmiddag laat kwam het verlossende bericht. We zijn negatief getest en mogen de verklaring op gaan halen bij het tentje. Nu mogen we ook inklaren bij de douane, weer op een andere plek, en onze visa en Cruisers fee gaan betalen.

De rekening van de PCR test krijgen we ook gepresenteerd. Al met al is het de 15^e december voor we legaal aan land mogen. We hebben dan zo’n 13 a 14 dagen op de boot gebivakkeerd.  Oh ja, mijn haar begint ook weer te groeien 😊.

Maar dan wordt het ook wel heel leuk!!  We verkennen St George’s de directe omgeving. Grand’Anse (met zijn mooie stranden) is het gebied waar de meeste toeristen normaal gesproken rondhangen in de mooiste resorts en hotels. Nu is het er echter uitgestorven. Hier en daar een paar locals die even een plons nemen in het helderblauwe water van het fantastisch mooie uitgestrekte strand. We voelen ons heerlijk én tegelijkertijd bevoorrecht dat wij hier vrij rond mogen lopen en mogen genieten van al dit moois terwijl de toeristenvluchten inmiddels volledig stilgelegd zijn en de faciliteiten zo goed als leeg staan.

Verder nog wat plaatjes van de omgeving van St. George’s

Ons al eerder genoemde 3^e bemanningslid, de Hydrovane windstuurinrichting, heeft wat onderhoud nodig. Het wieltje om de koers t.o.v. de wind af te stellen liep steeds zwaarder, ondanks diverse smeermiddeltjes. Dus uit elkaar schroeven en fixen. Dat is allemaal gelukt, het afstellen gaat nu weer soepeltjes. Tijdens het demonteren kwam er achter de plastic kap een leuke souvenir uit Suriname tevoorschijn. De kleiwespen hadden ook dit plekje aangemerkt als goede broedplaats voor hun nageslacht.

Wat voelt het goed dat we hier naartoe zijn gegaan, we liggen weer op zout water (helder: lekker zwemmen), de watermaker doet goed werk, evenals de energievoorziening. De temperaturen hier zijn een stuk vriendelijker dan in Suriname. Dagelijks tussen 28 en 30 grd. maar met een redelijk lage luchtvochtigheid en altijd een lekker briesje. Op een bepaalde plek in St George’s staat een vervallen huis. Op de een of andere manier hebben de kippen (maar voorál) de hanen dit plekje geconfisceerd. Tientallen liepen daar te paraderen en te kraaien dat het een lieve lust was.

Na de diverse wandelingen en verkenningstochten door en rond St George’s besluiten we de stoute schoenen aan te trekken en een bezoek te brengen aan de Carmel watervallen. Deze liggen aan de Noordoost zijde van Grenada en zijn te bereiken met het OV. OV moet je niet al te veel van voorstellen. Het zijn allemaal privé busjes, maar deze busjes zijn wel erkend en hebben het recht om een bepaalde route te rijden. Ze zijn herkenbaar aan de sticker op het voorraam met het nummer en de plaatsnamen van de route. Dat is overigens het enige herkenbare. Busjes zijn er in allerlei variaties; klein, groot, nieuw, vervallen en van bijna leeg tot vol, heel vol of overvol.
Wij moesten nummer 6 hebben richting Grenville. Vlak voor Grenville stapten we uit en volgden op aanwijzing van een paar locals de route naar een ingang voor de watervallen. Na het betalen van 5 ECD (East Caribean Dollars, 3 maken ong. 1 euro) mochten we door een privé paadje naar de watervallen wandelen. Het is de eerste keer dat we echt wat meer binnenland zien en we zijn betoverd door de schoonheid ervan. Prachtige vegetatie en zo ontzettend groen allemaal, niet normaal. Voeg daar reuzenbamboe, en allerlei kleurrijke bloemen en een waterval aan toe en het plaatje is meer dan compleet. Wederom geen toerist te bekennen dus we hadden de hele waterval voor ons samen.

Na de waterval zijn we naar Grenville gegaan, dat is zo’n beetje de 2^e grote plaats van Grenada.
Het is er druk en het komt wat chaotischer over dan St. George’s. We hebben er niet veel tijd voor (over) en gaan met busje nr 7 welke net als nummer 6 naar St George’s terugrijdt. Echter nr. 7 neemt een andere route; deze gaat van Oost naar West en rijdt langs de ingangen naar watervallen “the seven sisters”, mountain hike naar Mount Qua Qua (of kwa kwa) en ook hier kijken we onze ogen uit naar de schoonheid van het alom aanwezige natuurschoon. Deze plekken zullen we later nog gaan bezoeken. Het busje bracht ons weer veilig terug naar St. George’s en dat is toch elke keer weer een klein wondertje. Sommigen rijden als gekken en gaan met 15-20 man in het busje met gierende banden de bergen door. Af en toe zegt iemand er wat van, maar de meesten laten het zich welgevallen. Evenals de soms kneiterharde (al dan niet reggae) muziek. In de cruiserswereld worden dit ook zg. Reaggae-busjes genoemd. Tralalala, tridilidida, tralalala tridelidi etc etc… kamikase-busjes is beter op zijn plaats.

We zitten inmiddels tegen de kerst aan en we spreken af met Ad en Anja om met z’n vieren kerstavond door te brengen met een BBQ en een paar flesjes wijn. Het was een hele gezellige avond en zo hadden we toch nog een beetje een kerstgevoel.

Tot het eind van het jaar doen we rustig aan. Omdat de swell (zee-deining) aan het toenemen is tot oncomfortabele hoogte besluiten we op de valreep toch maar het anker t lichten en naar Clarke’s Court Bay te verhuizen, één van de zuidelijke baaien van Grenada. De Ocean Breeze was daar een paar dagen eerder al naartoe gegaan en daar lig je toch een heel stuk comfortabeler naar het schijnt.
’s Middags vertrekken we, in eerste instantie met wat zeil erop, maar zodra we de hoek om gaan naar het Oosten hebben we stroom en wind tegen. Op de motor gingen we met 2 a 3 knopen richting de baai. Best wel tricky, want de ingang is groot, maar de doorgang is nauw en omringd door riffen, oppassen dus! Gelukkig zijn de kaarten goed en kunnen we ook tracks van andere boten voor langere tijd laten zien. Ofwel bevestiging van de geplande route.
Rond 17:45 lieten we ons anker weer vallen en deze greep meteen goed in de bodem. Dat hebben we wel eens slechter meegemaakt. In St George’s moesten we voor onze verhuizing 3 pogingen doen voordat we succes hadden. De bodem was daar rotsachtig. Vanaf dat moment hebben we geen nare swell meer gehad, hoogstens wat harde wind. Maar dat is dan weer goed voor de wind-energie 😊.

Oud en nieuw vierden wij die avond samen met Hendrik Groen en zijn geheime dagboek (de tv-serie). Om 0:00u even buiten gekeken, maar het enige dat we zagen was een paar overjarige lichtkogels die door mede-cruisers de lucht in werden gejaagd.

Mooi, we hebben het jaar 2020 afgesloten. Op naar een goede start voor 2021, hopelijk gaat het vanaf nu bergafwaarts met de Covid en bergopwaarts met de vaccinaties en de vrijheid!

Geschreven en gepost op 30 april door Ronald