Grenada het (Hoofd) Eiland

Grenada, het is een eiland, maar tegelijkertijd ook een land. Het land bestaat uit een aantal eiland(jes)en waarvan er slechts 3 bewoond zijn, Grenada is daar de grootste van met als hoofdstad St. George’s. Op de 2^e plaats staat het eiland Carriacou en als 3^e Petit Martinique. Met respectievelijk ca. 102.000, 10.000 en een kleine 1000 inwoners is het 1 van de kleinste landen ter wereld. Het staat bekend om zijn oogverblindend mooie natuur, zowel boven als onder water. Op het hoofdeiland Grenada is het zo ontzettend mooi en groen, net zoals in Suriname, maar dan met als extra kers op te taart de mooie watervallen, (krater)meertjes en een grote verscheidenheid aan planten, bomen, bloemen en dieren. Carriacou is wat droger, dat is aan de begroeiing op het eiland goed te zien, echter daar is de onderwaterwereld weer een stuk mooier. Petit Martinique is klein maar heeft ook zijn eigen charme. Wij vonden het het meest relaxte eiland van de drie. Grenada word ook wel het “Spice eiland”of kruideneiland genoemd. Niet zo vreemd, zo’n beetje 1/3 van de wereldproductie van de nootmuskaat (Eng: Nutmeg) komt hier vandaan. Behalve nootmuskaat komt hier ook kaneel, Kruidnagel, gember en foelie vandaan.

Het is nieuwjaar en wij verkeren hier nog steeds in de ongelooflijk gelukkige toestand van zeer weinig en over het algemeen geen actieve Covid-19 gevallen. Om dat te vieren gaan we oliebollen bakken. Uit Suriname hebben we kant en klaar oliebolbakpoederspul meegenomen en dat wordt nu gemaakt.

Het spul rijst de pan uit en ik heb de olie intussen op het vuur gezet.  Bakken maar!!
Tot onze grote verbazing gaat het bakken als een tierelier, de ene na de andere set van 3 a 4 bollen komt uit de pan tevoorschijn. 1 lijkt meer op een kippenpoot dan een oliebol, maar de smaak was er niet minder om. Ze waren verrukkelijk! Hier en daar ook wat uitgedeeld aan onze vrienden in de baai.

Tot deze vrienden behoren ook James en Shelly van de “Carina” een ontzettend leuk stel uit Canada.
Lang verhaal kort; Toen wij in oktober 2019 in de haven van Rabat (Marokko) lagen met Argo kwamen zij een dag voordat wij vertrokken binnen in de haven. Helaas een korte kennismaking, maar de klik was er gelijk. Al die tijd niets gehoord en gezien van hen, en ineens waren zij zo’n beetje  tegelijk met ons binnengekomen op Grenada.
Toen wij op 31 december ons anker lieten vallen in Clarkes Court Bay bleken zij pal naast ons te liggen. Tijd om de banden weer aan te halen.

Uitzicht over de baai.

Zij blijken, net als wij, redelijk ondernemend te zijn en ook zij willen zoveel als mogelijk van het eiland zien. Het is per slot van rekening een “once in a lifetime opportunity”om hier te kunnen en mogen zijn. Zij hadden een local busje gehuurd en zo hebben we samen met Fritz en Bo ( Duits stel) en Nick ( ook een Duitser) een roundtrip van een dag gedaan waarbij we diverse bezienswaardigheden hebben bezocht. We begonnen bij fort St. George, vlakbij St George’s.

Na het e.e.a. van de geschiedenis gehoord te hebben en te hebben genoten van de mooie vergezichten gingen we door naar Grand Etang lake, dit meer is de krater van dé  1-1/2 a 2 miljoen jaren oude vulkaan die verantwoordelijk is voor het ontstaan van Grenada.
De krater is het centrum van de Grand Etang forest reserve, een beschermd natuurgebied. We komen hier vast nog een keer terug, maar nu eerst naar het stadje Grenville.

Nadat we even rondgelopen hebben in Grenville was het tijd geworden voor een lunch. De lunch werd gekocht in Grenville en verorberd op het oude vliegveld van Grenada. Hier stonden nog wat wrakken van wat oude vliegtuigen. 1 ervan zou Cubaans zijn.

Na de luchthaven zijn we naar een uitzichtpunt bij “Lake Antoine”gegaan. Ook dit is een vulkaankrater, van deze krater wordt aangenomen dat ze ondergronds in verbinding staat met de Grand Etang Krater maar dus óók met de haven van St’George’s. Hebben we met Argo toch maar liefst een paar weken boven een vulkaankrater gelegen .. da’s goed afgelopen 😊.

De vroegere bewoners van Grenada waren Carib indianen. Dit volk is deels uitgemoord en deels door zelfdoding om het leven gekomen. Dit laatste om te ontsnappen aan de gruweldaden van de Europese veroveraars. Hier op Grenada waren het de Franse kolonisten (veroveraars) die omstreeks 1650 een grote groep met Carib-Indianen in het nauw dreef op Leapers hill, op een van de meest noordelijk gelegen kliffen. Deze zagen geen andere oplossing dan van de klif te springen.
Wij hebben de begraafplaats met het herdenkingsmonument bezocht op leapers hill. Indrukwekkend.

Wat natuurlijk het meest tot de verbeelding spreekt zijn watervallen. Nou, daar zijn er genoeg van op Grenada. De één nog mooier dan de ander. Dit maal is de Annandale fall aan de beurt.
Heel makkelijk, deze waterval spuugt haar water vlakbij de openbare weg uit, maar is daardoor niet minder mooi. Even afkoelen met de voetjes in het koude water en we kunnen er weer tegenaan.

Nadat we nog even een poging gedaan hebben om een rumfabriek (Vanwege de Covid restricties was de rumfabriek nog gesloten voor bezoekers) te bezoeken gingen we weer terug richting de haven om daar met de Dinghies weer naar onze boten te gaan.

Hog island is een soort schiereiland, een soort van, want het is middels een brug verbonden met het vaste land van eveneens eiland zijnde Grenada.
Het eiland is privé bezit, echter , er schijnt een regeltje te zijn in de wet van Grenada dat alle stranden van Grenada openbaar moeten zijn, ook al is het eiland zelf privé-bezit.
Het eiland is te koop, dus wie van zijn centen af wil…. Het is de moeite waard!
Hier vertoefden we regelmatig, er waren volop activiteiten. Iedere zondag kwamen zowel locale mensen als “Yachties”, zoals wij ook wel genoemd worden, tezamen. Dat was altijd een gezellige boel. Veel mensen bij elkaar met muziek, gezelligheid, een BBQ en een kleine bar voor de nodige versnaperingen. Ook werden er doordeweeks muzieksessies gehouden en één maal per maand een jumble sale.( vrijmarkt) waar eenieder zijn overtollige spullen kon aanbieden.

Aan de andere kant van het eiland was het rustig. Daar is ooit wel wat meer activiteit geweest gezien de aanwezige bar, maar daar is nu weinig meer van te zien.
Het uitzicht over de riffen en de zee is oogstrelend.

Één van de hoogtepunten van Grenada vonden wij toch wel de Seven sisters watervallen.
Deze bevinden zich in het hart van Grenada vlakbij Grand Etang lake. Deze trip deden we met hetzelfde clubje als de vorige keer. Onze Chauffeuse Wendy bracht ons naar de ingang van het park, daar moesten we een klein bedrag betalen om de hike te mogen doen. We kregen ook Bamboe-wandelstokken mee, het zou later blijken hoe fijn het was om deze bij ons te hebben.
Het is (sub)tropisch regenwoud dus is het meestal vochtig, combineer dat met modder en algen en gladde stenen en je hebt de ideale combinatie om grip te verliezen en uit te glijden. Dit gebeurde af en toe bij de meesten van ons. Maar dankzij de stokken en elkanders helpende hand zijn er geen ongelukjes gebeurd.
De natuur is werkelijk onvoorstelbaar mooi. Duizend kleuren groen en de mooiste bloemen en planten komen voorbij met als uiteindelijke beloning de watervallen waar we gretig een duik hebben genomen in het koude water.

Vliegeren is een nationale bezigheid op Grenada, je hoort ze soms terwijl je ze bijna niet ziet. Er zijn erbij die een paar honderd meter de lucht in gaan en daar dagen achtereen blijven hangen. Maar zo af en toe breekt er ook wel eens een lijntje en dan mag je hopen dat je je vlieger weer terugvindt.  Dit is echter niet altijd het geval, soms komen die vliegers in het water terecht, tsja het is en blijft per slot van rekening een eiland, dus redelijke kans nietwaar?
En dan mogen wij hopen dat zijn vlieger of vliegerlijn niet aan je mast of iets dergelijks blijft hangen.
Nou…. Je raadt het al, een kans van 1 op tig dat dat gebeurt, maar wij hadden weer geluk, evenals de buren zo’n 60 meter vóór ons. Een lijn ging van hun boot net boven het water hup naar onze windmolen. Deze stond uiteraard stil door de lijn die opgepakt was door de draaiende wieken.
Toen er een Dinghy op volle snelheid door de lijn over het water gelyncht dreigde te worden konden we deze nét optijd waarschuwen. Snel de lijn uit de windmolen gehaald en toen we de draad binnenhaalden bleek de vlieger er ook nog aan vast te zitten. Deze hebben we meegenomen naar de kant en de lokale jeugd er mee blijgemaakt.

Het navolgende uitje deden Marieke en ik samen. Met de lokale busjes kun je voor een habbekrats het hele eiland over. Zolang je er maar niets om geeft dat er tot 25 mensen in een gewoon toyota-busje gepropt kunnen worden of er handelswaar en pakketten op de plek naast je gelegd worden.
Om maar te zwijgen over de kneiterharde “muziek”die er soms gedraaid wordt. In de volksmond worden ze ook wel Regae-busjes genoemd. We zijn dus met het ene busje naar St. George’s gegaan om achtereenvolgens via het drukke “centraal station”, over te stappen op een ander busje dat ons naar een dorpje genaamd Rose Hill bracht. Van daaruit was het lopen geblazen. Na een klim/wandeling van een klein uurtje kwamen we bij ons doel aan. De “Welcome Stone” zoals dit bijzondere uitzichtpunt genoemd wordt. Van hieruit heb je zicht op de eilanden ten Noorden van Grenada, zoals Rond Island en verderop,  het op Grenada zelf na, grootste zustereiland Carriacou dat ook hoog op ons lijstje staat om te gaan bezoeken. Ten Oosten bevind zich de Atlantische Oceaan en ten Westen zien we de Caribische zee.
Het waait er dat het een lieve lust is en we genieten een tijdje van het uitzicht en de verkoeling alvorens via de soms behoorlijk steile weg weer terug te lopen.

Onderweg weer de leukste huisjes en de mooiste bloemen, bomen en planten tegengekomen.
Weer terug in Rose Hill vonden we dat we wel een biertje verdiend hadden, dus bij een lokaal tentje een lekker “Cariebje”gehaald (Lokaal biermerk). En natuurlijk even zitten kletsen met de lokale bevolking.
1 ervan was onzettend (nou jaaaa  onzettennnnnd) lang en wilde weten of hij langer was dan ik.
Dus even hand in hand strak naast elkaar, het is niet duidelijk geworden wie uiteindelijk de langste was..

Omdat Marieke in de tussentijd al 2 keer jarig was geweest en ik haar al 2 keer een lekker diner had beloofd werd het wel eens een keer tijd om deel 1 van de belofte, die door van alles maar hoofdzakelijk door Covid niet door kon gaan, waar te gaan maken.
Een restaurant met uitzicht op Argo werd uitgekozen om samen te genieten van een lekker menu met lokale (vis)gerechten.

Het is inmiddels begin februari en we doen weer een Hike, ditmaal samen met James en Shelly.
Deze keer gaan we “gewoon” met de local busjes naar de ingang van de Hike. We gaan mount Qua Qua beklimmen in het Grand Etang national park. Deze is met zijn 715 meter het hoogste punt van het eiland. Omdat het entree-loket vanwege, tjsa daar is ie weer, Covid gesloten is en dus ook geen wandelstokken voor handen zijn grijpen we de eerste de beste dode takken beet en fabriceren daarmee onze eigen wandelstokken. De hike begint met een mooi onderhouden pad, maar hoe verder we komen hoe minder onderhouden (en dus eigenlijk hoe ruiger en mooier) het landschap wordt. Het is een lange weg en ook redelijk klimmen, maar we hebben geluk dat het niet veel geregend heeft de laatste week. Het is daardoor niet zo glad en glibberig als de seven sisters hike en dan gaat het allemaal toch wat sneller.
Ook deze tocht levert weer de mooiste en meest onbetaalbare plaatjes op die we voor altijd in ons geheugen proberen te prenten. Hoe hoger we komen hoe kleiner zien we zien het Grand Etang lake onder ons worden en beleven we weidsheid van dit overweldigende natuurgebied.

Na ca 1-1/2 a 2 uur komen we op het hoogste punt van Grenada aan. Hier waait het ook weer lekker verkoelend en samen met James en Shelly nemen we de tijd om van dit bijzondere plekje op aarde te genieten.

Nadat we onze lunch verorberd hebben gaan we langzaamaan weer naar beneden en met de mooie plaatjes in ons hoofd stappen we weer in een busje en keren we terug naar Argo die ons weer keurig op ligt te wachten.

Net als wij heeft ook Argo zin om weer eens verder te gaan en we besluiten om op 20 februari uit Clarkes Court bay te vertrekken om via St. George’s naar zuster-eiland Carriacou te zeilen. We doen ’s middags wat boodschappen in St George’s en blijven daar een nachtje voor anker, de volgende dag gaan we ’s morgens vroeg de zee op richting Carriacou, benieuwd wat ons daar weer voor moois te wachten staat.