Dit bericht heet Colombia 1, en dat is niet voor niets. Dit mooie land heeft een stukje van ons hart gestolen. Ik denk dat er weinig mensen, die er ooit geweest zijn, daar anders over denken. Vandaar deel 1, er is zoveel over te vertellen dat dit wel in delen moet!
Een stukje geschiedenis dan maar? Okay!
Dit Zuid-Amerikaanse land is ooit in de 1500’s veroverd geweest door de Spanjaarden. Zij hebben daar hoofdzakelijk gekoloniseerd en tot de dag van vandaag zijn daar de invloeden nog van terug te vinden. Met name de taal. Colombia telt iets meer dan 50 miljoen inwoners op een oppervlakte van maar liefst 28 keer de oppervlakte van Nederland.
Op de immense oppervlakte is qua natuur en klimaat werkelijk alles te vinden. Tropische vegetatie en temperaturen in het noord- Westen ( aan de Caribische zee) drie maal raden waar wij ons bevonden… 😊
Maar ook hooggebergten. De Andes ( Het leefgebied van ’s werelds grootste roofvogel de Condor) met eeuwige sneeuw en heel vlakbij onze uitvalsbasis Santa Marta de “ Siërra Nevada de Santa Marta” ’s werelds hoogste kustgebergte met haar pieken van 5775 meter hoog. Droge en koude gebieden zijn er, maar ook het Amazoneregenwoud en de diverse rivierdelta’s in het Zuidoosten van het land.
Er zijn/waren ook nog oorspronkelijke inwoners. Er zijn indianenstammen uitgeroeid, maar vele stammen leven er gelukkig nog. In Colombia zijn nog ca. 80 stammen welke bij elkaar ca. 700.000 zielen tellen.
Én Iedereen kent Colombia vanwege de toch wel recente geschiedenis van burgeroorlog ( welke overigens nog steeds niet officieel is beëindigd! (farc en diverse splintergroeperingen)en niet te vergeten de drugsoorlog met in de hoofdrol ene Pablo Escobar. Dit alles heeft zijn sporen achtergelaten en vooral in de stad (van de eerder genoemde drugsbaron) Medellín wordt daar op hard gewerkt om de stad én de trotse bevolking van deze stad uit het slop te halen. En dat lijkt te lukken. Omdat er nog steeds plaatsen zijn waar gevochten wordt en het dus niet altijd even veilig is (met name voor toeristen) én omdat het land zó groot is dat je niet alles kunt zien en beleven hebben we ons beperkt tot een aantal mooie , en bereikbare plekken die ons inziens de moeite waard en veilig waren om te bezoeken.
Genoeg geschiedenis! op naar de Argo en haar Crew!
Nadat we op de ochtend van 7 november (2021) rond 10:00u ons anker lichtten verlieten we Aruba met een goed weervenster en kozen we het ruime sop. Genoeg wind, maar niet te veel, de koers die gepland was hield rekening met de Noordoostelijke kaap waar, naar het schijnt, de wind soms behoorlijk kan accelereren. En het vaak 1-1/2 keer harder waait dan voorspeld. Een gewaarschuwd mensch…
Juist omdat we rekening hielden met (meer dan) genoeg wind én het feit dat Argo’s “bottom” weer helemaal strak en glad is rekenden we met een gemiddelde snelheid van 5,65 knopen. Met deze snelheid zouden we onze bestemming precies 72 uur later kunnen bereiken. Als we een paar uur sneller zijn is het ook okay, want dan is het al licht. En als we een uurtje of 7 – 8 later zouden zijn ? ? ? Dan is het ook nog steeds licht. Niets fijner dan een haven aan te lopen bij daglicht! We hadden voor het grootste deel een zgn. bakstagwind en dat is comfortabel. Dat had ook als voordeel dat niemand zeeziek werd. Hooguit een ietwat “katterig”. Iets wat volstrekt logisch is als je al zolang geen meerdaagse oversteken hebt gedaan. Yvonne was al eerder met ons meegegaan met een grotere oversteek, namelijk de rit van de Kanarische eilanden naar de kaap Verdische eilanden, dus ze kende het klappen van vader’s zweep al 😊. Na een korte opfriscursus voor wat betreft de navigatie, de bediening van de windvaan en de veiligheidsprocedures aan boord was ze weer snel operationeel en kon ook weer een wachtje draaien in de nacht. Heel prettig, want het geeft ons wat meer tijd om te kunnen slapen. De vroege ochtend na de eerste nacht was eigenlijk het spannendst omdat we daar de kaap gingen ronden. Maar de tactiek heeft blijkbaar gewerkt, we zijn dik 25 – 30 mijl uit de kust gebleven en hebben geen gekke overdadige wind ervaren. So far so good! De tweede dag werd net als de eerste een heerlijke zeildag, goede wind uit de goede hoek en lekker de vaart erin. Én als bonus nog een lekkere bonito ( Tonijntje) gevangen waar we weer lekker van konden smullen.
Nog 1 nacht en een halve dag te gaan. Die laatste nacht en dag werden wat anders. Halverwege de nacht begon de wind behoorlijk aan te trekken en we zagen al regelmatig windsnelheden van boven de 25 knopen langskomen. Nu is dat niet zo heel erg spannend want we hadden intussen al het grootzeil ingedraaid en voeren enkel en alleen nog maar op de uitgeboomde Genua ( voorzeil) Uitbomen betekent dat er een dikke aluminium paal vanaf de mast naar de schoothoek van de Genua wordt geplaatst. Deze houdt het zeil wijd uit en zo vangt deze met voordewindse en ook bij bakstagwind de meeste wind en kan niet in elkaar klappen. Ook de genua was intussen al behoorlijk gereefd.
Gelukkig waren we van tevoren ook al ingelicht over de mogelijke versnelling van de wind zo’n 25 mijl vóór Santa Marta. Het allerlaatste stuk moesten we de hoek om. Dat betekent dat we scherper en scherper aan de wind moeten gaan zeilen. Omdat dat niet gaat met een uitgeboomde genua hebben we deze ingetrokken en ons 2e voorzeil (op de kotterstag) een high aspect zeil bijgezet. Met dit zeil kunnen we én scherper aan de wind én deze kan meer wind hebben omdat hij een stuk kleiner in oppervlakte is. Ook deze actie verliep vlekkeloos en met een wind van rond de 25-33 knopen (windkracht 6-7) stuwden we ons voort onder het genot van de prachtige vérgezichten van de in nevelen gehulde de Siërra Nevada de Santa Marta in de richting de beschutte haven van de stad Santa Marta.
Het laatste stukje even de motor erbij en . . . . . . Hé, horen jullie dat ook?? Wat? Dat geluid.. een snerpend geluid. Nee, wij horen niets.. Het geluid werd harder en harder en toen hoorde iedereen het. Beetje gas geven, en jahoor het geluid ging mee! Oei, hier is iets niet goed! Omdat het geluid met de toeren van de motor meeging denk ik als eerste aan de keerkoppeling. Dat is zeg maar de versnellingsbak van de scheepsmotor die ervoor zorgt dat we vooruit maar ook achteruit kunnen varen. Dit is zo’n beetje het laatste wat ik nog niet ge-serviced had, dus ik vreesde het ergste. Hopen dat hij het nog even volhoudt, en dan kijken we in Santa Marta wel weer verder.
Foto’s aankomst
Daar aangekomen werden we keurig begeleid naar onze box. Daar stonden ook weer mensen van marina klaar om de landvasten aan te pakken en ons keurig op ons plekje vast te leggen. De eerste indruk van Colombia , en met name van de marina en haar personeel konden al niet meer stuk!
Éénmaal vast gingen we naar het havenkantoor om de formaliteiten af te handelen om onszelf en Argo “in te klaren” Daarvoor werden paspoorten en bootpapieren afgegeven en deze kwamen 2 dagen later terug met alle benodigde permissies en stempels. Nu konden we eindelijk de poort van de marina uit. Wie ons blog gelezen heeft over Marokko weet nog dat we ons in een volstrekt andere wereld waanden. Dat gevoel was er nu weer. Niet zo extreem als in Marokko maar wel het gevoel van het binnenstapten in een totaal andere cultuur. Eerst maar eens voorzichtig de veilige weg naar de binnenstad van Santa Marta bewandelen. We hadden wat aanwijzingen gekregen van andere zeilers en ook wat informatie ingewonnen via de altijd behulpzame receptie van de marina.
Santa Marta is één van de plaatsen waar Colombianen zelf op vakantie gaan. Het is voor hen net zoiets als voor ons Nederlanders naar Zuid-Frankrijk, Portugal of Spanje te gaan. De mensen uit de omstreken van Bogotá zoeken de warmte en de zon op. Dus wat tref je aan? Een kakafonie van geluiden, muziek overal en dwars door elkaar. Roepende straatverkopers die hun waar aan de man of vrouw proberen te brengen. Restaurantpersoneel die je naar binnen wilt halen, want éten kunnen die Colombianen. De hele dag door lijkt het soms. Maar ach, dat zelfde idee krijg je ook als je door de efteling loopt. Misschien is dat wel een mooie vergelijking. Het is een pretpark, een kermis! De hele dag door, tot in de late uurtjes aan toe.. Daarnaast is er helaas ook de armoede, heel veel zwervers en bedelaars. De Colombiaanse overheid heeft hier geen vangnet voor, en deze mensen worden door iedereen aan hun lot overgelaten. Op sommige plekken hing de penetrante geur van.. nouja, je weet wel.. Dan was je weer blij als je een stukje verder was en je neus weer open kon doen.
We vonden een leuk terrasje op het mooiste pleintje van Santa Marta (Plaze de Novia) waar een saxofonist aan het spelen was. Daar hebben we een heerlijk bakkie Colombiaanse koffie gedronken en lieten we de eerste indrukken op ons inwerken.
Foto’s Plaza de Novia. Santa Marta 1-3
De dagen erna zijn we in Santa Marta gebleven. We hebben wat supermarkten bezocht en onze voorraden weer wat op peil gebracht. Maar een goede bakkerij vinden viel niet mee. Uiteindelijk bleek het lekkerste brood ( Franse stokbroodjes) bij de wat duurdere supermarkt bij ons om de hoek te halen.
Nu we wat gesetteld waren konden we ons gaan oriënteren op de “tripjes”die we zouden gaan doen. We hadden behoorlijk veel zin om de Ciudad Perdida (ofwel de verloren stad) hike te gaan doen, maar deze duurt 4 tot 5 dagen. Deze stad is pas in 19bla blabla teruggevonden. Uiteindelijk had ik te veel last van mijn knie en hebben we besloten deze mooie hike maar over te slaan. Hoe jammer het ook was. Yvonne heeft later de hike wél gedaan en deze was volgens haar zeer de moeite waard.
Vrij dichtbij (een uurtje met een collectivo busje) ligt Minca. Minca was tot 2006 nog een redelijk belangrijke (stand) plaats voor de farc, maar sinds de vredesonderhandelingen heeft deze plaats zich ontwikkeld tot een toeristische trekpleister. En terecht! De natuur rondom Minca is verbluffend mooi. Er zijn vele hikes te doen, en sommige leiden naar watervallen groot en klein. De temperatuur is er een stuk aangenamer, zo rond de 25 grd. Onze eerste hike ging naar de Marinka watervallen. De weg er naartoe was al een feestje. Geen moeilijke beklimmingen ofzo, maar via iets wat het midden heeft tussen een pad en een rough road.
Je ziet er hoofdzakelijk 4-wheel drives rijden met toeristen, maar ook populair zijn de brommertjes ( 100CC) die toeristen voor een Eurootje of 4 naar hun bestemming brengen. Maar wij zijn echte bikkels, dus we lopen het hele stuk want zo zie je veel meer van de natuur. Eenmaal aangekomen bij de watervallen moesten we een klein entreebedrag betalen, maar het was het meer dan waard.
De foto’s vertellen het verhaal zelf wel.
Omdat de dames van zo’n dagje ploeteren best even mochten bijkomen hadden ze bedacht dat ze wel een middagje naar het zwembad konden gaan. Weer zo’n goede deal! Als je in de Marina van Santa Marta ligt met je bootje, dan mag je gratis gebruik maken van het zwembad op de vierde verdieping van een luxe hotel. Hier komt alleen de buitenlandse toerist óf de welgestelde Colombiaan. En als je dan zelf al zwetend aan de boot aan het sleutelen bent krijg je dit soort foto’s over de app…..Maar ze hebben het dan ook echt verdiend hoor 😊.
Nadat we weer een paar dagen rust in acht genomen hadden ( in de tussentijd natuurlijk wel Santa Marta in gegaan en ons beziggehouden met boodschappen doen, lunchen ed. ) gingen we wederom naar een plaatsje vrij dichtbij. Met het openbaar vervoer (daar kunnen we trouwens een heel blog aan wijden als het moet) naar Taganga. Dit is een toeristisch dorpje aan de kust ten Noorden van Santa Marta. Dus eerst naar het busstation…. Busstation? Ze zijn er wel, maar ze worden te pas en te onpas gebruikt. Als je je hand omhoog steekt stoppen ze voor je. Hoe het werkt zijn we nooit achter gekomen, maar de bereidheid om passagiers aan boord te hengelen is groot. Vaak hangt er ook een mannetje aan de deur die al rijdend roept en schreeuwt waar ze naartoe gaan en dat je best met hem mee kan gaan.Na een bus of 3-4 hadden we de juiste te pakken en een kwartietje later stapten we uit in Taganga. Je stapt zo’n beetje uit aan het strand waar niet heel veel mensen waren. Het is er rumoerig en iedereen wil weer wat van je. Tsja, blank, rugtasjes en 2 mooie vrouwen, da’s vragen om ellende natuurlijk. Maar we hebben ons er weer doorheen geslagen. Langs het strand gekuierd en bij een tentje een heerlijk Jugo’tje gedronken. Een jugo ( spreek uit: Goeko) is een vruchtensap van 1 van de vele vruchten die volop te krijgen zijn, naar wens gemixt met water of melk. Wij kozen over het algemeen de waterverdunde oplossing. Na de Jugo weer wat verder gekuierd. En bij elk hutje of tentje worden we weer aangesproken of we niet willen eten? Of dat we niet met 1 van de boten mee willen om een middagje een baaitje verder te gaan om daar op het strand te gaan liggen.
Enkele dagen later is het 22 november! Voor wie het nog niet wist, dat is Marieke’s verjaardag. Van Yvonne kreeg ze een heerlijke tenenbehandeling bij een toch wel érg roze schoonheidssalon. Van ondergetekende een heerlijk diner bij 1 van de betere restaurants van Santa Marta. Op haar verjaardag hebben we een hele gezellige middag / avond gehad met onze lieve Canadese vrienden James en Shelly, zij waren de afgelopen week ook vanuit Curaçao naar Colombia gezeild. Het was een hartelijk weerzien. Shelly heeft haar specialiteit weer ten toon gespreid en bracht een verrukkelijke chocolade-verjaardagstaart mee waar we met zijn allen heerlijk van mochten smullen nadat Marieke de kaarsjes uitgeblazen en een wens gedaan had. Waar zullen we volgend jaar haar verjaardag vieren?
Een paar baaien verder begint het Tairona gebied, de Tairona indianen leven daar en hebben een bijzondere leefwijze. Ze zijn zo’n beetje allemaal hetzelfde gekleed in een katoenen gewaad en een mutje op. Ze zijn beroemd om de heuptassen die ze maken. Verder leven zij heel afgezonderd en primitief. Je ziet af en toe in Santa Marta een paar van deze indianen lopen. Toen wij voor de 2e maal naar Minca gingen zaten er 2 op de bus te wachten in het “kantoor” waar de tickets verkocht werden. De mannen kauwen coca bladeren (jazeker, hetzelfde blaadje waar de cocaine van gemaakt wordt) en ze hebben een soort van stok, hier wordt het “coca”speeksel op aangebracht en zo wordt die stok groter en dikker. Het is een soort statussymbool.
Foto Tairona mannen
Minca heeft legio hiking tracks ( ofwel wandelpaden) maar de een is wat moeilijker of makkelijker dan de ander. Deze keer gingen we met onze eigen reisleidster van de Zonnebloem. Jonge bloem Yvonne op pad met die 2 “oudjes” waar ze ons bij tijd en wijlen mee pestte. Maar eerlijk is eerlijk, dit was toch wel 1 van de mooiere hikes die we gedaan hebben. Het eerste stukje ging over een “weg” meer een hard pad, maar toen we eenmaal van het paadje afgingen werd het steeds modderiger en onbegaanbaarder totdat het smalle paadjes en soms zelfs wat steile beklimmingen werden.
Minca
En dat op onze gympen. Het wordt tijd voor goed wandelschoenen! De reisleidster liep lustig door en wij volgden braaf. Zelfs toen we een riviertje over moesten steken. Dit deden we op onze blote voeten, want je wilt niet met natte sokken in je gympen. Toen we eenmaal aan de overkant waren en de schoen weer aan zagen we 30 meter verder een bamboebrugje. Die hadden we dus gewoon kunnen gebruiken. Volgens de reisleidster hoorde dit erbij…..
De hike ging naar een cacao en koffie farm, genaamd Candelaria, waar cacao en koffiebonen gedroogd en bewerkt werden.
Daar kon je onder het genot van een heerlijke (pure ) chocomel een beetje uitrusten en genieten van het adembenemende uitzicht en van de 10-tallen vogels die afkwamen op het plateau met gepelde rijpe bananen.
Omdat we er een aantal uren over gedaan hadden om er te komen en het intussen al weer tegen half drie was hebben we besloten de tour achterwege te laten en ons weer op de weg terug naar Minca te begeven. De terugweg ging 3 x zo snel als de heenweg en we waren ruim op tijd weer terug in Minca om één van de laatste busjes terug naar Santa Marta te kunnen nemen.
Beste reisleidster, wij willen u bij deze nogmaals hartelijk danken voor de fantastische hike. We hebben er volop van genoten.:)
Hiermee eindigt ook gelijk deel 1 van onze Colombia avonturen.
We hopen jullie weer terug te zien in deel 2 waar we Colombia verder gaan verkennen.
Geschreven en gepost op 26-02-2022 door Ronald