Reddingsoperatie in de nacht

In het vorige bericht meldde ik dat we bij Alvor kennisgemaakt hadden met de Oostenrijkers Ulli en Christoph van de Maha Nanda. Nadat we een heel gezellige avond hebben gehad zijn we ieder onze weg gegaan. Zij gingen direct naar Portimão, en wij een dag later, via Lagos om water te tanken en onderdelen te scoren voor onze motoren.

Water scoren in het mooie Lagos

Ullie en Christoph hadden nagenoeg het zelfde plan als wij om vanuit Portugal direct naar Rabat in Marokko te varen. Wij wilden dat pas gaan doen nadat Marieke’s dochter Nadia en haar vriend Jonathan van 5 t/m 9 oktober bij ons geweest zijn in Faro. Ulli en Christoph  zouden eerst nog een paar nachtjes in de haven blijven liggen en de oversteek vanuit Portimão gaan maken zodra het weervenster goed was.

Omdat we er toch alweer heel wat uurtjes op hadden zitten met Argo en Argootje is het weer eens tijd voor een grote onderhoudsbeurt voor beide motoren. Argo was als eerste aan de beurt en dat gebeurde op de dezelfde dag toen wij in Portimão aankwamen omdat dan de motor al lekker warm gedraaid was. Toen wij aankwamen werden wij via de whatsapp welkom geheten door Ulli en Christoph. Zij wisten van de eerste ontmoeting al dat wij beiden behoorlijke fans zijn van de Indiase keuken, en zij nodigden ons uit om bij hen de volgende avond te komen eten. Dat konden wij natuurlijk niet afslaan. ?.

Genoten van de kookkunsten van Ulli

Na weer een hele gezellige avond waarbij we elkaar weer wat beter leerden kennen, namen we een voorlopig afscheid. Voorlopig, want we spraken de hoop uit dat we elkaar onderweg weer zouden ontmoeten. Dat dat eerder was dan we allemaal dachten had niemand kunnen voorspellen.

de 28^e vertrokken zij rond het middaguur de haven uit om op Rabat, de hoofdstad van Marokko, aan te koersen. Dit is een reis van ca. 200 NM (Nautische mijlen). Er was in het begin niet al te veel wind, dus er werd gemotord. Toen er uiteindelijk wat wind kwam gingen de zeilen omhoog en de motor uit. Met de eerder genoemde startproblemen in het achterhoofd testte kapitein Christoph toch voor de zekerheid nog maar even of de motor zou starten als het nodig mocht zijn. KLIK KLIK KLIK, ratelllllll. Maar geen startende motor. . Wat nu? Na overleg besloten zij om terug te keren naar Portimão.
Het risico is te groot om in een onbekend land in een onbekende stad, een moeilijk aanloopbare haven aan te lopen met een motor die het niet doet. Verstandige beslissing!

Ongeveer om 19:30 kreeg ik een belletje van Ulli, ze legde uit wat er aan de hand was en dat ze terugkeerden naar Portimão. Daarbij vroeg ze of wij hen de haven in wilden slepen het laatste stukje. Uiteraard was mijn directe antwoord, als jullie hulp nodig hebben, helpen wij jullie. Ze bleken op dat moment echter 16 mijl uit de kust vandaan te zijn met weinig wind. De wind die er was ging, net als de stroming, de verkeerde kant uit.
We twijfelden geen moment en begonnen aan de voorbereidingen om de zee op te gaan met Argo. Argootje ontdaan van buitenboordmotor en in de davits gehangen. Een lange sleeplijn en daaraan een fendertje klaargelegd om hun schip, de “Maha Nanda” mee te slepen. Het was al aan het schemeren toen we rond 20:15 uitvoeren.
Voordat wij ze uiteindelijk bereikten, zij hebben geen AIS en zijn dus wat lastiger te traceren, was het even na half één ’s nachts. Over de marifoon was de tactiek besproken en iedereen wist wat hij of zij doen moest. De zeilen van Maha Nanda werden gestreken en Marieke stond goed aangelijnd op het achterdek met de sleeplijn klaar om deze uit te gooien. Ulli en Christopf stonden klaar om deze op te vangen met de pikhaak erbij. Mijn grootste zorgen waren dat beide in de golven “bokkende” boten elkaar eventueel konden raken, met alle gevolgen van dien, veilige afstand was dus geboden. De 2^e grote zorg was dat de sleeplijn in onze eigen schroef terecht zou komen, dat moest tegen elke prijs voorkomen worden. Door deze voorzichtigheid lukte het de eerste 2 keer niet, maar de derde keer werd de drijver met de lijn aangehaakt door de pikhaak van Ulli.
nu Argo langzaam bijna stil laten lopen en wachten tot de lijn bevestigd is aan de Maha Nanda. Dit verliep vlotjes en zodra het sein gegeven was dat ze vastzat is onder scherp toeziend oog van Marieke de lijn voorzichtig strakgetrokken. Zodra dat het geval was ging langzaam het gas erop.
Al met al moest onze Argo met haar eigen gewicht van 16 ton een stalen schip van over de 10 ton achter zich aan slepen. Het fijne is dan toch wel dat er een 100 PK motor in zit, en de prettige gedachte dat ze net die dag ervoor voorzien was van nieuwe olie en een heel arsenaal aan nieuwe olie en brandstoffilters.
Het was ca. 01.00u toen we aan de terugreis begonnen met de Maha Nada achter ons aan op ca. 15 mijl afstand van de haven (dat is ca. 28 kilometer voor de landrotten onder ons).  De 40 meter lange lijn werkte super, het absorbeerde schokken door zowel de lengte en de elasticiteit van het materiaal. We liepen met een snelheid van  ruim 3 knopen (ongeveer 5,33(3) kilometer per uur voor de landrotten onder ons ? ) door de nacht weer terug naar de haveningang van Portimão.
De rekenkundigen onder ons zullen in de tussentijd al uitgerekend hebben dat we dan ongeveer 06:15u weer terug zouden moeten zijn.   Nu, ik kan jullie melden. . . . . . . . . . . . . . . Dat klopt precies !
Rond 06:15 is de Maha Nanda losgelaten en zijn zij, evenals wij, voor anker gegaan in de ruime voorhaven van Portimão.
Mission completed!

Moe maar voldaan zijn we als een blok in slaap gevallen. Een uurtje of 5 later waren we weer op de been en na een ontbijtje en een lekkere duik in het water hebben we Argootje weer opgetuigd en ben ik met m’n meetapparaatjes naar Ulli en Christoph gevaren. Zij lagen zo’n beetje midden voor de ingang tussen de brekers en kregen ’s morgens gelijk bezoek van de politie met het verzoek om toch maar ergens ergens anders te gaan liggen.

Ruimte genoeg toch?

Ik heb toen gekeken of ik misschien hun motor weer aan de praat kon krijgen. Al was het maar tijdelijk, zodat zij naar de jachthaven konden varen om daar ligplaats te gaan nemen. Na een uurtje meten en wisselen van accu’s etc. kregen we hem gelukkig weer aan de praat. De oorzaak van het niet starten bleek uiteindelijk een defecte dynamo. Behalve dat, kwam er jammergenoeg nóg een euvel aan het licht. De dieselpomp vertoonde lekkage, deze zal ook gerepareerd moeten worden alvorens veilig verder te kunnen.

Voor hen stond de reis op dat moment helaas even stil en ze zijn, net als ook wij een paar keer hebben moeten doen, op jacht gegaan naar onderdelen voor hun boot.
Daar werd de volgende dag al aan begonnen. Een nieuwe dynamo werd besteld en een bedrijf komt kijken of de dieselpomp makkelijk gerepareerd kan worden.

Het was dus wel een enerverend nachtje. Het verhaal van Ullie en Christoph is te lezen op hun blog.

Klik op:  https://sailing-mahananda.com/2019/10/02/naechtliche-rettungsaktion-back-to-portugal-again/