Dag Portimão, Vaarwel Portugal

We hebben inmiddels onze nieuwe accu’s binnengekregen, ze zijn onbeschadigd en wel helemaal uit Nederland vandaan op een pallet netjes op tijd aangeleverd.

Onze nieuwe accu’s

Christoph hielp ons die dag gelukkig met het ophalen van deze zware jongens vanaf de scheepswerf van Portimão in ons Argootje, en achtereenvolgens weer uit Argootje en in Argo, alwaar ik ze de volgende dag met heel veel plezier geïnstalleerd heb.
Wat zijn ze mooi en wat doen ze het goed. Hier gaan we hopelijk heel lang plezier van hebben.

Up and Running! 🙂

’s Avonds zijn we weer door Ulli en Christoph uitgenodigd om met hen uit te gaan eten. Een etentje als dank voor de nachtelijke operatie “Safe the Maha Nanda en haar opvarenden”.
We hebben genoten van een overheerlijke maaltijd in een klasse-restaurant met uitzicht op onze Argo die op haar gemakje voor anker lag te wachten op onze terugkomst.
Het was een gezellige avond die afgesloten werd met een afscheidsborrel bij hen aan boord.
Afscheid omdat wij gepland hadden om richting Faro te vertrekken om daar op ons gemak te kunnen wachten tot Nadia en Jonathan daar zouden landen.
Als klap op de vuurpijl kregen wij een prachtige door Christoph gemaakte tekening van een “sailor with pipe” mee. Deze heeft een prominente plaats aan boord gekregen. Wat een talent is dat toch als je zoiets moois kan tekenen. We zijn heel blij met deze prachtige herinnering.

Tekening “Ouwe zeebonk”van Christoph

Nadia en Jonathan komen ons bezoeken omdat het nu nog kan. Nu nog kan?? Ja…, omdat het nu nog kan. Nadia is namelijk in de tussentijd zwanger geworden, wat inhoudt dat Marieke volgend jaar maart Oma gaat worden en ik?… Ik word “Bonus-Opa”. Ontzettend gaaf en leuk natuurlijk, maar hoe langer zij zouden wachten, hoe lastiger het zou worden om ons tijdens de zwangerschap nog te kunnen bezoeken.
Uiteraard zijn de koffers en tassen weer voorzien van de broodnodige onderdelen die hier toch wat lastiger te verkrijgen, maar vooral te vinden, zijn.

Op 3 oktober zetten we zeil naar Faro. Het was een heerlijke tocht van zo’n 43 mijlen. In het begin weinig wind, later op de dag kregen we 15 knopen, dat is een ideaal windje voor onze Argo.
Aan het einde van de dag viel de wind echter weg en moesten we het laatste stukje landinwaarts op de motor doen. De zonsondergang was adembenemend mooi over het vlakke water.
Op de ankerplaats aangekomen diende de volgende klus zich ook al weer aan. Voordat we ergens aankomen, hetzij ankerplaats of haven, test ik altijd de boegschroef even. Het laat zich raden, deze keer haperde hij, om even later ook met het haperen te stoppen en totaal geen teken van leven meer te vertonen. We lieten ons anker vallen en besloten verder maar te gaan genieten van de pracht van dit gebied. Morgen weer een nieuwe dag.

Faro’s zonsondergang

De volgende dag de motor van de boegschroef losgehaald, lang verhaal kort. Hij doet het weer, het euvelveroorzakende frutsel is verbeterd en de tevens is alles weer schoon en overige delen gecontroleerd.

De 5^e was het zover, Nadia en Jona kwamen keurig op tijd met het vliegtuig over ons heen vliegen, ( je kunt de vliegtuigen nog nét niet aanraken) we hebben 2 extra (GROTE) vlaggen op de buiskap en voor aan de punt bevestigd en zijn uitbundig gaan zwaaien vanaf het voordek.
Tevergeefs bleek achteraf, ze hebben ons niet gezien. Een paar uurtjes later arriveerden ze met de taxi bij de haven van Faro waar wij ze opwachtten met Argootje om naar de grote Argo te gaan.

Na een middag en avond genietend van het weerzien zijn we de volgende dag uitgevaren naar Villamoura waar we een nachtje in de haven gebivakkeerd hebben en ’s avonds genoten van een door Nadia en Jonathan gesponsorde maaltijd in een leuke hamburgertent op de wal.
De dag erop weer teruggegaan richting Faro en ge-ankerd bij Olhão. Helaas alles op de motor , er was geen zuchtje wind. Na weer een hele gezellige avond zijn we de volgende dag even het eiland op geweest waar een hele relaxte sfeer hing. Toen was de laatste dag alweer aangebroken voor Nadia en Jonathan. We zijn ’s morgens weer richting Faro gezeild en aan het eind van de middag hebben we hen weer bij de haven van Faro op de kant gezet.

Argootje is ook een beetje verdrietig! Hij vond het wel Cool met deze gasten.

Nou, we kunnen weer aan de slag met de onderdelen! Dus gelijk maar aan de slag met de ankerlier.
De oliekeerringen vervangen was niet zo n heel moeilijk karweitje, echter, bij het demonteren kwam een groter euvel aan het licht. Het lager wat onder de keerring zat bleek helemaal aan gort te zijn.
evenals de borgveren die hem op zijn plek hielden.
Het heeft me een hamer gekost (plons) en een hoop ge%$%$#%#%^$ en ge-^%#%@@*&%^% maar na een paar uur had ik het kreng van zijn as af.  Nu nog een nieuwe zien te vinden. Een appje met Pedro leerde me dat een lager een Rolamento heet in het Portugees, en dankzij dit sleutelwoord vond ik een heuse SKF dealer in Faro op 6 km fietsafstand.
deze had alles in voorraad en kon ik het spul weer in elkaar gaan zetten. Alles leek weer goed te werken, en dat deed het ook, behalve dat en toch nog een klein lekje zat op een O-ring die ik eerder niet gezien had.
Hiervoor kwamen we de dag erop langs een al eerder geziene winkel wat een handel was in agrarische mechanisatie, trekkers enzo dus. Omdat daar meestal wel wat hydraulische componenten te vinden zijn had ik een hoopje dat ze ook O-ringen in allerlei soorten en maten hadden.
De eigenaar was een heel grappig mannetje die op het punt stond om weg te gaan, maar zijn deur weer open deed om ons te helpen. Tijdens het zoeken knorde hij dat het een lieve lust was zodat we dachten dat ie een beetje boos was. Het tegendeel bleek waar te zijn. Nadat hij een paar O-ringen gevonden had die net wel of net niet goed waren rekenden we 2 euro af… Maar we mochten nog niet weg. De fietsjes moesten naar binnen en we werden uitgenodigd in de deur naast de winkel. Wat we daar aantroffen was een bizarre verzameling van foto’s, certificaten en productinfo van allerlei tractoren en agrarische machinerie welke hij in zijn leven verkocht had. Wel 4 kamers vol! Fergusons van de tijd vér voordat Massey erbij kwam, en zo nog legio andere tractoren en machines. Als klap op de vuurpijl mochten we het laatste kamertje in en wat stond daar? Een antieke tractor! Hoe ie daar gekomen is, is me nog steeds een raadsel, maar hij stond er! Op de 1^e verdieping. Via de trap? Onmogelijk, van buitenaf door het raam? Ook niet te doen, raam te klein. Hij zal dus in onderdelen naar boven gekomen zijn en daarna weer in elkaar gezet.
Ik kon het niet laten om de beste man vriendelijk te vragen op de trekker te gaan zitten en een foto van hem te maken ?.

Trekker op 1e verdieping….

Terug op de boot het O-ringetje geplaatst en nu zijn we klaar om ons voor te bereiden op een 2-daagse oversteek.
Vanaf Faro zullen we de oversteek gaan maken van ca. 200 NM naar Rabat, Marokko.
2 dagen later (14 oktober) kozen we het ruime sop met een mooi weervenster voor de boeg.
Op naar Afrika, naar een andere wereld !

Op naar een nieuw hoofdstuk in onze reis.