Carriacou (2)

In ons vorige bericht meldden we al dat we nog meer hadden beleefd op Carriacou, dat is deels waar want we zijn niet alléén maar op Carriacou geweest maar ook op Sandy Island, Petit Martinique en Saline Island en niet te vergeten op een paar andere plekken voor anker gelegen bij Carriacou zelf. Het is erg lastig om het allemaal in weinig woorden samen te vatten maar ik ga mijn uiterste best doen.:).
Omdat we wat ingeburgerd beginnen te raken in Tyrrel Bay krijgt vooral Marieke een aantal activiteiten waar ze met regelmaat aan meedoet. Er is 2 x per week een Noodle clubje waar ze vrij trouw aan deelneemt. Het is behalve om wat aan beweging te doen, vooral ook heel goed om de laatste nieuwtjes uit de Cruisers Community te vernemen. Heb je het al gehoord? Nee?? Wat dan? Oh? Echt joh!! Jahaaaa, nee niet te geloven he? Maar ook de echt belangrijke zaken zoals waar de bandjes het aankomend weekend allemaal spelen en waar het happy hour, of lekker eten is.
Oh, sorry je weet niet wat Noodlen is?? Schaam je vooral niet! Ook ik had geen enkel idee. Het is dus de bedoeling om al drijvend op een rond stuk schuimplastic van een dikke meter lang in het koude water (ca. 29 grd. ) je oefeningen te doen. Zij die écht ervaren zijn kunnen dit al pratende.

Behalve het Noodlen was ze ook nog bijna iedere zaterdag met een aantal andere vrijwilligers betrokken bij het geven van zwemlessen aan de lokale jeugd. Je zou verwachten dat iedere inwoner van een eiland zou kunnen zwemmen. Niets is minder waar! Integendeel, er heerst een behoorlijke angst voor het water. Er zijn hier vissers, en ook hier gebeurt het dat zo heel af en toe een visser niet terugkeert van zee. Reden genoeg (vinden vele ouders) om er verre van te blijven. Behalve de angst is het ook nog eens zo dat er via bijvoorbeeld school geen enkele zwemles gegeven wordt. Men is dus afhankelijk van mensen die bereid zijn wat van hun vrije tijd te besteden aan het geven van zwemlessen. Chapeau Marieke!

in de 2^e week van maart hebben we, ditmaal gewapend met een rugtas vol eten en drinken,  weer een mooie lange wandeling gemaakt. Deze keer via de Zuid-West kant naar het Oosten gelopen over het strand, om later via een mangrovegebied en een wat meer rotsachtig stukje via de weg weer terug te keren naar Tyrrel bay.
Tijdens deze tocht hadden we een fantastisch uitzicht op Saline-en White Island. Beiden gelegen ten zuiden van Carriacou. Als we de gelegenheid nog krijgen willen we daar ook nog heen!

Meestal plannen we het zorgvuldig als we weer verder gaan…., soms ook niet. Dit was zo’n dag. We  besloten de dag na de wandeling, ergens in het begin van de middag om het anker op te halen en naar Hillsborough te varen. Het betekent niet dat we een onverantwoord risico nemen, want dat doen we niet. We hadden allebei gewoon zin om weer verder te gaan kijken. Sandy Island lonkte al geruime tijd, maar daarvoor hadden we niet genoeg proviand. Dus eerst maar even naar het nabij gelegen Hillsborough om, behalve te genieten van het bijna alleen te ankeren, de voorraden op peil te brengen voor een bezoek van een onbekend aantal dagen aan Sandy Island.

Bij Hillsborough aangekomen hebben we, nadat we zeker wisten dat onze Rocna ( anker) goed grip had op de zeebodem,  Argootje weer bevrijd uit de roestvrij stalen greep van de davits van Argo en zijn we via de betonnen Pier van Hillborough het stadje ingegaan. We hebben daar een mooi plekje opgezocht om onder het genot van een biertje te genieten van weer zo’n beestachtig mooie zonsondergang.

Omdat we geen haast hadden en het ook wel een fijn ankerplekje vonden zijn we er de ook de volgende dag gebleven en hebben de tijd genomen om booTschappen te doen voor de komende dagen op Sandy Island.
Op 12 maart zijn we naar Sandy Island gegaan, en tot en met 15 maart hebben we aan een mooring ( zo’n drijvende boei die op zijn beurt weer aan een betonblok op de bodem verankerd is) gelegen. Drie dagen waarvan we er 2 ten volste benut hebben om heerlijk te snorkelen. Dat deden we in eerste instantie door met Argootje het strand op te varen en van daaruit al snorkelend naar de riffen te zwemmen. Later bedachten we dat we net zo goed diréct vanaf de Argo naar de riffen konden gaan snorkelen. De onderwaterwereld bij Sandy Island is ook weer zo’n hoogtepuntje.

We hebben er legio vissen van allerlei formaat, kleurschakeringen en overig pluimage gezien. Tóch is het meest indrukwekkende wel de gevlekte pijlstaartrog geweest die voorbij kwam “vliegen” evenals een andere roggensoort, maar die fladderde meer dan ie vloog.

Na het genot van deze onderwaterpracht zijn we weer terug naar Tyrrel Bay gevaren om ons weer te storten in het sociale leven van dit heerlijke eiland. Één van deze sociale activiteiten heet “Sip and paint” ( vrij vertaald: zuipen en schilderen) en vond plaats bij de eerder genoemde Paradise Beach Club. Dat is een dik halfuur lopen vanaf het dinghy dok. Tsja, daar krijg je ook wel dorst van bij deze temperaturen.

Het is 18 maart, en omdat we er inmiddels wel achter zijn dat vaccineren tegen Covid-19 wellicht wat deuren kan openen hebben we tóch maar besloten om te kijken of we op Carriacou een shotje konden krijgen. Er waren al meerdere Cruisers gevaccineerd, en zodoende probeerden wij ook om ‘s morgens bij het lokale health center ons geluk te beproeven. In eerste instantie leek dat niet te lukken. De vaccins waren immers voor de lokale bevolking en niet voor Cruisers. Na wat argumenten over en weer vroeg de dame van het health center ons lokale telefoonnummer met de mededeling dat als aan het einde van de dag er nog vaccin overgehouden was we misschien een telefoontje zouden krijgen. En jahoor, rond halfvier ’s middags kregen we een belletje dat we ons shotje konden halen. Er werd gelijk een nieuwe afspraak gemaakt voor de 2^e. Deze zou 18 mei plaats moeten gaan vinden. Tot die tijd moesten we ons op Carriacou of 1 van de andere Grenadese eilanden bezighouden.  Mwahhhh, da’s geen straf.

Zo, die zit erin.. en nu?? Nou . . ., vanavond gaat de Crazy Beach Corner, na 3 weken verbouwen, weer open. Er komen waarschijnlijk veel bekenden en een mix van muzikanten die normaalgesproken in hun eigen bandje spelen komen gezamenlijk muziek maken. Dat belooft wat!
Jammer genoeg kreeg Marieke naarmate de avond vorderde steeds meer last van de vaccinatie en binnen een uur waren we weer terug op Argo. De volgende dag werd het gelukkig al een stuk beter en de dag erna was het zo goed als over. Dit gaf mij de gelegenheid om met de Duikfles (van John) naar Grenada te gaan met de ferry. Deze kon daar getest worden en ook was daar een trimvest te koop van een ex-duiker. Deze was niet helemaal goed en zodoende kon ik deze voor een prikkie overnemen.  De fles is op Grenada achtergelaten en werd aan het eind van de week door het testbedrijf naar de ferry gebracht en ik kon deze bij de ferry-terminal ophalen. Kompleet met het testcertificaat erbij.
Nu nog een duikbrevet gaan halen…. Marieke heeft deze ooit al eens gehaald, zij had al eerder een testje gedaan door het onderwaterschip van Argo te inspecteren en deels schoon te maken.

Het is weer weekend, na een …. ahum.. zware week hebben we wel weer eens een uitje verdiend dachten we zo. Ook Susan en Dany van de Zephyr ( wij kenden hen al van de Kaap Verden) gingen die avond een hapje eten bij Tantee mavis. Er zou namelijk ook live muziek zijn.
Dat viel in eerste instantie tegen, 1 man achter een steel-drum en nog 1 die een beetje naar de knopjes van een mengpaneeltje keek. Beetje pingelen en geen zuivere zang (zachtjes uitgedrukt).
Maar, naarmate de avond vorderde kwam er een gitarist bij, en daarna nóg 2 en toen een zangeres met een samba-bal die héél goed kon zingen. Uiteindelijk was de band met 8-9 personen compleet. En het swingde hélemaal out of the pan. Een heel geslaagde avond met heerlijk eten, drinken en goed gezelschap was uiteindelijk het resultaat.

Het is inmiddels eind maart en we koersen weer richting Sandy Island. Het is daar gewoon te mooi om er maar één keer naartoe te gaan, en we zijn er nu tóch, nietwaar?

Dit was slechts een greep uit de beelden die we graag zouden laten zien, maar we kunnen moeilijk alles posten. En…. er komt nóg meer.
Op 1 april vertrokken we vanaf Sandy Island weer naar Hillsborough. Daar hebben we weer geproviandeerd en zijn de volgende dag richting Anse La Roche gegaan, aan de westkant van de Noordpunt van Carriacou. Onderweg kwamen we dit drijvende wrak tegen dat lijkt te wachten op de dag dat het onder gaat en nooit meer boven komt. Onze vlag is trouwens ook niet meer wat ie geweest is…

Anse La Roche Dit is ook weer zo’n prachtige plek. We hebben er lekker gezwommen en gesnorkeld. Op de kant is een mooi tentje waar gegeten en gedronken kan worden. We hadden in Hillsborough verse vis gekocht dus we hebben onze paasavond-maaltijd heerlijk op Argo gegeten.

Omdat er toch wel redelijk wat deining was zijn we de volgende dag verder gegaan naar het Noorden om achtereenvolgens de Oost te kiezen naar het kleinste bewoonde eiland van Grenada “Petit Martinique” Onderweg hoorden we een heel raar geluid, een diep bonkend geluid en het leek niet met de motor te maken te hebben, toch deze maar even stationair gezet en wat gespeeld met de toeren. Geen verschil. Raar…..  Maar, hoe dichter we bij Petit Martinique kwamen hoe luider het werd. Het bleek de geluidsinstallatie van de populairste strandtent van het eiland te zijn. Dit was het geluid dat we op meer dan 5 kilometer afstand hoorden.
Enfin, anker laten vallen en we liggen weer op een mooi plekje. Op de eerste foto zie je links het eiland Petit St Vincent, behorende bij SVG. Aan de horizon kun je de brekende golven/branding zien die doodslaat op het koraalrif. Dit rif loopt door tot aan Petit Martinique en dit fungeert als een veilige barrière voor de schepen die er achter liggen. Het waaide hard, maar we hadden weinig tot geen last van de golven die daar normaalgesproken bij horen.

Nadat we er zeker van waren dat ons anker goed vast lag zijn we de wal op gegaan om het allemaal eens van dichtbij te bezien .. en te beluisteren. Bij de bewuste strandtent was het een drukte van jewelste. Werd er op Carriacou al weinig tot geen rekening gehouden met de Covid regels, hier leken ze niet eens te bestaan. Zelfs de mannen van de kustwacht stonden gezellig te flirten met de lokale dames.

Toch maar een stukje verder gelopen, en aan het eind van het strand stond een leuk vrij nieuw tentje. Aldaar bleek dat de eigenaar nog maar nét begonnen was, Hij had ook een kleine menukaart die overigens niet op kaart stond. Maar de beste man verzekerde ons dat het een prima maaltijd zou zijn. Daar was geen woord van gelogen, en toen wij hem vroegen een foto van ons te maken vroeg hij of hij dat ook mocht om ten toon te spreiden op Facebook en/of Instagram.  Tuurlijk mag dat, hopelijk brengt het hem wat extra klandizie. Na het eten genoten van de magnifiek mooie ondergaande zon.

Nadat we de volgende dag wat rondgewandeld hadden en via de “VVV” een summier kaartje gekregen hadden waar de hike-route naar het hoogste punt van het eiland de “Piton” op 750 foot ofwel 230 mtr. boven zeeniveau opstond, zijn we de dag erop, gewapend met genoeg eten en drinken, op onze gympen de barre tocht gaan maken. Nu valt op zich het “barre” wel mee, maar van een duidelijk pad was eigenlijk geen sprake. Behalve op het laatste stukje, dat was overduidelijk.
Eenmaal boven kon je 360 graden rondkijken en het hele eiland inclusief de gehele kustlijn zien.
Het was de moeite meer dan waard. Veel zeilers slaan dit stukje over omdat het een beetje uit de route ligt en niet heel erg toeristisch is. Voor ons een reden temeer om er een paar dagen langer te bivakkeren.

In plaats van dezelfde weg terug te nemen besloten we het eiland via de andere kant terug en rond te lopen. Daar troffen we helaas langs de weg weer een soort vuilnisbelt voor grofvuil aan.

Een locale meneer was er aan het schuimen naar een onderdeel voor een machine. De man vertelde ons wat meer over de economie van het eiland. Veel van hen zitten in de “handel”. De vis die gevangen wordt, gaat voor een overgroot deel naar het Frans-Caribische eiland Martinique, en op de weg terug wordt van alles aan levensmiddelen en levensbehoeften meegenomen om te verkopen op Carriacou en Grenada. Zou het alles zijn wat ze kopen en verkopen?

Weer bijna terug bij de haven zagen we tussen het paadje door Argo trouw aan het wachten op onze terugkeer.

Na dit aangename intermezzo keerden we weer terug naar Carriacou. Maar we zijn tóch nog even een nachtje bij Sandy Island gaan liggen. Niet alleen omdat het nooit verveelt, maar ook omdat de Ocean Breeze daar op ons lag te wachten. Zij hadden een nieuwe telefoon, maar geen werkende Random reader meer om de app te activeren. Voor dit doeleind zijn ze vanuit Grenada onze kant op gekomen. Mijn kleine voervoetige grote vriendinnetje “Shiva” was ook weer heel blij dat ze me zag.

Eenmaal terug in Tyrrel bay wachtte ons nóg een verrassing, Zowel James en Shelly van de Carina als Nick (bootnaam onbekend) en Norbert en Sabine van de Altimate waren ook naar Tyrrel bay gekomen. Het was een hartelijk weerzien en dit moest natuurlijk gevierd worden. “The Gang” is weer compleet!

Nadat we op 11 april van een gezellig avondje op de wal terugliepen naar onze Dinghy’s viel het op dat we wat last kregen van onze ogen. Terug op Argootje bleek dat deze helemaal onder het stof zat. Nouja, stof.. beter gezegd as. . . ofwel vulkaanas. Een paar dagen ervoor was namelijk de “La Soufriere” vulkaan op St Vincent, zo’n 150 mijl ten Noorden van ons tot uitbarsting gekomen en deze spuugde grote hoeveelheden as uit. Niet alleen Argootje, maar ook Argo zat onder een laag vulkaanas. Gelukkig waren ramen en deuren al dicht. Ondanks de warmte de hele nacht alles dichtgehouden en de volgende dag maar zien hoe het er uitziet. Er was die nacht een behoorlijke hoeveelheid as gevallen en we konden weinig anders doen dan .. schoonmaken en hopen dat het hier bij blijft.

De volgende dagen leek het erop dat er geen verse as meer bij kwam en dus, Hup dan maar weer . . . op naar de Paradise Beach Club voor de beruchte sip and paint sessie, ditmaal met Norbert en Sabine. Marieke heeft daar haar huzarenstukje afgemaakt en Argo uit NL voor altijd vereeuwigd op de wall of fame van Paradise Beach.

We lopen intussen richting eind april, en op 1 mei eindigt het lobster(kreeft)seizoen. De hele “Gang”, aangevuld met Dany en Susan reserveert op de laatste zaterdag van april om nog één keer bij Tantee Mavis om haar overheerlijke Lobster te kunnen nuttigen.

In de tussentijd hebben we bij de zeilmaker op Carriacou zogenaamde “schaduwdoeken laten maken. Deze zorgen ervoor dat je ook als de zon in de cockpit schijnt je gewoon kunt blijven zitten zonder dat je levend verbrand. De zon is hier zo ontzettend krachtig dat het eigenlijk onverantwoord is om in de volle zon te gaan zitten.
We zijn onzettend blij met deze “investering”want het vergroot gewoonweg je woongenot aan boord.

Op 28 april kiezen we het ruime sop weer, ditmaal gaan we richting de onbewoonde eilanden “White Island en Saline Island. Omdat ankeren ruimer kan ten Noord-Westen van White Island dan tussen de beide eilanden in besluiten we daar naartoe te koersen. Dit werd onze uitvalsbasis voor bezoekjes aan beide eilanden. Na een paar dagen (bij toeval precies op m’n verjaardag) gingen we met Argootje en gewapend met de GoPro naar Saline Island om te snorkelen. Volgens ingewijden moesten daar met regelmaat zeeschildpadden te spotten zijn. Nou, dat hebben we geweten hoor. Wat een verjaardagskado! De volgende plaatjes zeggen genoeg.

Na nog een paar dagen daar genoten te hebben zijn we weer teruggekeerd naar de uitvalsbasis “Tyrrel Bay” Dat we daar nog de nodige uitjes hebben gehad met onze Duitse en Canadese vrienden zal duidelijk zijn. Één ding wil ik jullie niet ontzeggen. Op enig moment leek er een soort wedstrijdje te ontstaan tussen Sabine en Marieke. Wie kan de gekste bek trekken??
U mag het zeggen, ik ben neutraal.

Over nu naar wat serieuzere zaken. Het is half mei en in de tussentijd hebben we behalve allerlei leuke uitjes en veel lol maken ook het hele onderwaterschip en de schroef van Argo helemaal schoongemaakt. Ook de hoofdmotor en de generator hebben beiden een grote onderhoudsbeurt gekregen. Dit alles omdat we van plan zijn om op korte termijn richting Curaçao te gaan zeilen.
Maar eerst onze 2^e vaccinatie halen. Deze is gepland op 18 mei, en wij zijn nét als de lokale nonnetjes uiteraard present om deze onbevlekt te mogen ontvangen.

Om er zeker van te zijn dat we ons goed (genoeg) voelen om de komende reis naar Curaçao te kunnen maken wachten we nog een aantal dagen voor we vertrekken. Ook is de maanstand voor ons een belangrijk item. Bij volle maan hebben we ’s nachts immers beduidend veel meer zicht dan bij nieuwe maan of alles wat er tussen zit.
Tijd voor nog een klusje wat al lang wachtte om uitgevoerd te worden. Het leer op ons stuurwiel was al vrij lang aan vervanging toe. Vorig jaar in Nederland hebben we een complete stuurwielleerset op maat besteld. Nu was het moment om deze erop te gaan naaien. De leverancier heeft goede producten én instructies erbij geleverd en we waren zeer tevreden met het resultaat.

Na de nodige voorbereidingen, zoals voor 3 dagen eten in de vriezer en de planning van de route welke we willen gaan varen draaien we op 26 mei om 10.00u ’s morgens de sleutel om om de motor te starten. ( welke onlangs groot onderhoud heeft gekregen en enkele dagen ervoor nog getest is op een goede werking).

Je kunt het al bijna raden. De lampjes gaan aan en het piepertje piept, maar de startmotor wil niet rondgaan. Na 1 minuut heb ik Marieke verteld dat we vandaag niet zullen vertrekken. Dit lijkt een lastige storing te zijn en ik verwacht dat het wel even gaat duren voordat ik de oorzaak gevonden heb. Niets bleek minder waar. Pas in het begin van de avond vond ik de boosdoener. Het was een draad welke ooit door een brandje in de motorruimte ( niet bij ons gebeurd) beschadigd geraakt was en nu na jaren door corrosie geen stroom meer doorgaf. Deze draad zat ergens halverwege in een draadbundel verstopt, dus lastig te lokaliseren. Na de draad vervangen te hebben door een nieuwe was het euvel opgelost. We kunnen morgen weg.!

Rond het zelfde tijdstip als de dag ervoor ging de sleutel weer om, alleen deze keer startte de motor probleemloos.
Curacao, we komen eraan!